Tης Μαρίνας Κολιτσοπούλου
Γιατί είναι μαύρα τα πανιά; Λευκά έπρεπε να είναι! Κι όχι δύο. Ένα είναι πάντα. Περίεργο… Κι αυτοί πώς κάθισαν έτσι; Σε τόσο μακριά ουρά; Έπρεπε να μαζευτούν πιο πολλοί μπροστά, να βλέπουν καλύτερα. Κι ο άλλος, με το καρούμπαλο στο κεφάλι; Ήρθε να παρακολουθήσει κι αυτός! Δεν καθόταν σπίτι του μέχρι να γίνει καλά; Θα μου πεις, το καρούμπαλο δεν σε εμποδίζει να δεις. Εδώ, οι άλλοι έχουν δεμένα τα μάτια τους! Τι θα δουν αυτοί; Βλέπεις σινεμά με κλειστά τα μάτια;
– Μαμά, μαμά, έλα, πάμε να μπούμε στον κήπο. Άνοιξαν, άνοιξαν οι μαύρες πόρτες!
Η μαμά με το παιδί μπήκε, είδαν τον κήπο, βγήκαν. Οι άλλοι πάντα εκεί. Περιμένουν να δουν σινεμά άραγε;
Μα
2 σχόλια:
Το αγαπημένο μου κείμενο. Ανατρεπτικό. Γεμάτο χιούμορ και ζωντάνια. Αναμένω να διάβασω και άλλα κείμενά σου.
Βίκυ, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Δημοσίευση σχολίου