Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Άπιστοι ταβλαδόροι



Της Ασπασίας Βασιλάκη
http://www.free-greenbean.blogspot.com/

Απ’ του Πολύφημου τη Γη, φύγαμε επιτέλους
Αυτό πια είναι «Οδύσσεια», μ’ αντέχω μέχρι τέλους…
Κι αφού φτηνά τη βγάλαμε, κι όχι κατά διαβόλου
σε λίγες μέρες φτάσαμε, στη νήσο του Αιόλου
Εκεί περνούσαμε καλά, δίχως κακό σημάδι
Ολίγον τι ξενέρωτα, χωρίς γυναίκας χάδι
Λίγο ταβλάκι στην αρχή, λίγο τόξο και ρόκα (=πλέξιμο)
Μπιρίμπα το γυρίσαμε, κι έπειτα λίγη πόκα
Κι αφού παλάτια χάνονταν, βαρκούλες αρμενίζαν
Οι άνεμοι ξεκίνησαν, κλέφτικα και σφυρίζαν…
Έτσι σαν ξενερώσαμε, τελείως μα τελείως
Είπαμε «Άει στον Άνεμο», κεφάτα κι εγκαρδίως
Ο Αίολος –καλό παιδί-, το ‘παιξε υπεράνω:
«Σε ένα ασκό τους άνεμους, προσεχτικά σου βάνω»
Καθώς τους έδεσε γερά, μου ‘ δωσε τη σακούλα
Και στο αυτί ψιθυριστά, μου είπε μιαν ευχούλα:
«Αν θες το σπίτι σου να δεις, σε λίγες μέρες μόνο
Και να καθίσει ο κώλος σου, στον πέτρινό σου θρόνο
Ετούτο τον ασκό εδώ, ποτέ σου μην ανοίξεις
Και στα συντρόφια τ’ άχρηστα, κάλιο να μην τον δείξεις
Και βάλε πλώρη τον καημό, πανί τη νοσταλγία
Κι όταν αράξεις στο νησί, κάνε φυτοφαγία
Πολλές πατσές έχει η κοιλιά, απ’ το πολύ το κρέας
Και στο ακόντιο θα δεις, θα σε κερδίσει ο Αίας
Αλλά το νου σου στον ασκό, δεν είναι «της παρέας»
Μην τον ανοίξουν για να πιουν, Οίνο Ξηρό Νεμέας!
Γιατί στο πι και φι θα δεις, το Λαιστρυγόνιο φάρο
Και όπως λεν οι αλλόθρησκοι, και το Χριστό φαντάρο…»
Κουνούσα το κεφάλι μου, τάχα πως εννοούσα
Κάλιο μ΄ έναν κασμά γερό βαριά να το χτυπούσα
Γιατί θολούρα στο μυαλό, φέρνει η αγαμία
Κι ελπίδα να δω το νησί δεν έχω πια καμία!

Αυτοί οι ανεπρόκοποι, φύγαν όλο βιασύνη
Δεν έπρεπε ούτε μισή, να δείξω εμπιστοσύνη
Γιατί ο νους μου στο κοκό, τα σάλια μου σιρόπι
Το μόνο που σκεφτόμουνα, ήταν την Πηνελόπη
Πώς θα την ξάπλωνα άγρια, απάνω στο κρεβάτι
Πώς θα πηδούσα ολόχαρος, σαν καβαλάρης στ’ άτι
Κι εκεί που τα σκεφτόμουνα κι είχα κιόλας ανάψει
Ο Δίας έριξε φωτιά το πλοίο μου να κάψει
Κάνει τους βλάκες δύσπιστους, πώς τάχα στο τσουβάλι
Ο Αίολος κρυφά απ’ αυτούς, έχει χρυσάφι βάλει.
Κι όσα ο χρόνος δεν μπορεί, λεν, η στιγμή τα κάνει
Μια μαλακία του λεπτού, φτάνει και παραφτάνει…
Κι ενώ τα χρόνια γίνανε λίγες μόνο βδομάδες
Κόπρανα μου τα κάνανε οι άπιστοι Θωμάδες…
Και όσο εγώ «άναβα» στου ύπνου μου τη γλύκαν
Οι άνεμοι απ’ τον ασκό κάνανε «Φτου» και βγήκαν!
Κι έτσι μπουνάτσα και βοριάς, νοτιάς και νηνεμία
Γίνανε ένα ρε γαμώ τη παλιο-κοινωνία
Και το καράβι μια από δω, μια από κει κουνούσε
Στους Λαιστρυγόνες έφτασε και η τύχη μας γελούσε
Όχι με γέλιο της χαράς αλλά της ειρωνείας
Καθώς κοτρώνες έριχναν αυτοί μετά μανίας…

http://free-greenbean.blogspot.com/

3 σχόλια:

Para-Mythou είπε...

Ακούω ήχους από τα πούλια!

Ανώνυμος είπε...

''...Γιατί στο πι και φι θα δεις, το Λαιστρυγόνιο φάρο
Και όπως λεν οι αλλόθρησκοι, και το Χριστό φαντάρο...'' χα,χα,χα...
΄΄ ΄Απασαι αι μναι΄΄ που λέει κι ένας γνωστός μου... ;>

Ανώνυμος είπε...

Φοβερές συλλήψεις!θα πρότεινα αυτά να λέμε και στα παιδιά μας γιατί τέτοιο περιεχομένο δεν αλλάζει την ουσία της έμπνευσης!Δώστε μας κ άλλο!