Της Ειρήνης Βεκρή
Τί άλλο να λαχταρήσω περισσότερο, από το παλιό μου κύπελο (ας είναι σκαλιστό κι ολόχρυσο), τίγκα στον κυκεώνα από της Πηνελοπίτσας μου τα χέρια, με φρεσκοκομένο κριθάρι, μυριστικά και ολόπαχο κατσικίσιο τυρί. Κι ας μην είναι πια, η Πηνελόπη μου, η ξένοιαστη παιδούλα...
Ύστερα, να τί θάθελα, γάλακτος κατσικάκι, μέσα σε πήλινο παλιό καλά δοκιμασμένο, με δεντρολίβανου κλωνιά συχνά να το ραντίζουν θαλασσινό νερό, να το φρεσκάρουν συνεχώς, μην χάσει τα υγρά του, πάνω σε κλιματόβεργες ξερές, για ωρα να το ψήνουν.
Και για το τέλος άφησα να πάω να πλαγιάσω στο σκαλιστό κρεβάτι μου, που ο ίδιος έχω φτιάξει μες στην παλιά βελανιδιά, ολοζώντανη που ήταν κι έχτισα και την κάμαρη απέξω, να το κρύβει. Την Πηνελόπη δίπλα μου που έχω πεθυμήσει.
Την είδα την Ιθάκη, ήμουν κοντά. Ύστερα, να μου χάθηκε ξανά. Το ασκί. Οι ανέμοι. Η φουρτούνα. Οι Λαιστρυγόνες, η Κίρκη, οι Κύκλωπες, οι άμυαλοι, οι ζηλιάρηδες συντρόφοι, τα γουρούνια της Κίρκης. Η Μοναξιά. Την Ιθάκη θέλω. Τη λαχταρώ. Τί θα πει ο άλλος ποιητής; Να μη βιάζω το ταξίδι μου καθόλου; Μπάφιασα πια. Όχι άλλο. Να φτάσω, να φτάσω θέλω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου