Της Μαρίας Αναστασιάδου (http://iris-artworks.com/)
Και περπατώ.
Έχω στα χέρια ένα μωρό
κι όλο κοιτώ τον κόσμο αυτό
ελπίδα ψάχνω για να βρω
Μέσα στη φύση περπατώ
βουτάω τα πόδια στο νερό
που τρέχει απ’ την πηγή ζεστό
να ξεδιψάσω δεν μπορώ
δεν έχει ελπίδα στο νερό.
Στα δέντρα ανάμεσα περνώ
ψηλά γυρνώ και τα κοιτώ
να αναπνεύσω προσπαθώ
μα οξυγόνο δε θα βρω,
δεν έχει ελπίδα ούτε κι εδώ.
Ξάφνου ξυπνάει το μωρό
και μου θυμίζει ότι είναι εδώ
γυρνώ με μιας και το κοιτώ
κι αμέσως του χαμογελώ
τώρα το ξέρω πως σε αυτό
κρύβεται η ελπίδα που ζητώ.
http://iris-artworks.com/
1 σχόλιο:
Η παντού ίδια ομοιοκαταληξία, ένα ταπ ταπ ταπ με το αλλεπάλληλα "ο", σαν τη βροχή... ή σαν ποιηματάκι που ακούγεται από χείλη παιδιού, αγχωμένου και σοβαρού, στη σχολική γιορτή (το παιδί αγχώνεται αλλά κρατάει έναν ρυθμό, έστω και τον ίδιο, ο ρυθμός -το καταλαβαίνει- δίνει επισημότητα). Συνεχές λοιπόν ταπ ταπ ταπ και συνεχές "δε θα βρω" ελπίδα "ούτε κι εδώ", ούτε δηλαδή στις εικόνες που η πολιτική ορθότης μάς λέει ότι είναι ο παράδεισος... το νερό, το οξυγόνο, τα δέντρα
Που να βρω ελπίδα σ' αυτά... εδώ έχω ξεχάσει το μωρό!
Αυτό όμως ξυπνάει ... ανοίγει τα μάτια του; κλαίει; Κάτι κάνει πάντως και να η ελπίδα!
Πολύ ωραίο, Μαρία!
Στο περίπου τα παραπάνω μου έβγαλε το ποίημα κι αν φλυάρησα ή σε παρερμήνευσα, (δεν) πειράζει!
Μαρίνα
Δημοσίευση σχολίου