Της Μαρίας Αναστασιάδου.
Ευτυχώς που η Κίρκη με είχε προειδοποιήσει για εκείνα τα πουλιά με το ανθρώπινο κεφάλι, τις σειρήνες. Να κλείσω επιτέλους τ’ αυτιά των συντρόφων μου μπας και βγούμε και καμιά φορά σώοι από μία περιπέτεια. Τι τούβλα Θεέ μου! Δεν μας φτάνει η γκαντεμιά μας με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, έχουμε και τα ξερά τους τα κεφάλια. Που τους έβαλαν ν’ ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου και να μας ξαναπάνε πάλι πίσω από κει που ξεκινήσαμε. Ας μη μιλήσουμε για το ήθος και την εγκράτειά τους. Κάποιοι ακόμα ρεμβάζουν στη χώρα των Λωτοφάγων, ξεχασμένοι από τον Όλυμπο και τον Άδη. Και εκείνη η αθεόφοβη η Κίρκη ακόμα γελάει μαζί μας. Που αφήνουμε τα πάθη μας να μπουν ανάμεσα στην πατρίδα και την οικογένειά μας.
Τη βλέπω τη δουλειά. Θα φτάσω στην Ιθάκη μόνος κι έρημος, γέρος κι άπλυτος, χωρίς κανέναν άνθρωπο δίπλα μου. Αντί να σφίξω στην αγκαλιά μου την όμορφή μου Πηνελόπη, θα αντικρύσω μια γριά που ζήτημα αν θα βλέπει για να με γνωρίσει. Κι ο σκύλος μου θα έχει ψοφήσει κι αυτός, σιγά μη κάτσει να με περιμένει τόσα χρόνια. Τι να πει και να κάνει κανείς με τέτοιους συντρόφους.
Γι’ αυτό κι εγώ τους έκλεισα σας λέω τ’ αυτιά μπας και γλιτώσω. Και δέθηκα στο κατάρτι να ακούσω μόνος μου το μαγευτικό τραγούδι των σειρήνων, χωρίς να ακούω την γκρίνια των συντρόφων μου αλλά και χωρίς να αφήσω κι αυτές να με ξεγελάσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου