Τα ρούχα μου πάντως δεν τα βγάζω.

Όπως σας είπα, θα αναρτώ σιγά τις ιστορίες που γράψατε στα σχόλια.Με τη σειρά που ελήφθησαν! Ο τίτλος δικός μου. Αν πάντως δεν αρέσει στον συγγραφέα ο τίτλος που δίνω στην ιστορία του, να μου το λέει να τον αλλάζω με τον τίτλο της αρεσκείας του.
Ξεκινά ο "dimos".
_________________________________________________________________________________
Toυ Δήμου Καραμανλή

Ο ήρωάς μας (Οδυσσέας) είναι ξαπλωμένος ανάσκελα σε κάποιο κρεβάτι, ημίδιπλο απ' ότι μπορώ να διακρίνω, έχει βλέπεις σκοτάδι έξω (μου τέλειωσαν ήδη οι μπαταρίες του φακού) και αρκετά άνετο αν κρίνεις από το πόσο πολύ φαίνεται να βουλιάζει στα παπλώματα. Τα χέρια του στηρίζουν το κεφάλι του πάνω από το μαξιλάρι, φαίνεται να σκέφτεται νοσταλγικά, όσο νοσταλγικά μπορεί να σκέφτεται κάποιος που κοιτάζει το ταβάνι, μπορεί απλά να το λέω επειδή ξέρω κάποια πράγματα σχετικά με την ιστορία του...
"Έχει πλάκα που δε νυστάζω, μπορεί και να μου κακοφαίνεται που ξαπλώνω να κοιμηθώ σε κρεβάτι ήρεμα μετά από τόσες μέρες. Τα ρούχα μου πάντως δε τα βγάζω, δε θέλω ξανά παρεξηγήσεις. Άσε που πρέπει να σηκωθώ και βαριέμαι. Τα πεθύμησα, αυτό είναι! Προσπαθώ να δικαιολογηθώ, αν και δεν πιάνουν σε μένα αυτά τα κόλπα. Πω πω, τι ήταν και το σημερινό, πάλι καλά που βρέθηκε κι εκείνη η καλή κοπέλα να με προσανατολίσει γιατί τα είχα χάσει τελείως. Πρέπει να με ξύπνησε ο ήχος των κυμάτων, πόσο τα μισώ πια, λογικό στο σημείο που βρήκα να κοιμηθώ. Στάσου. Τα κορίτσια; Πριν ή μετά; Εεε, δεν μπορώ να θυμηθώ.... Μετά! Ναι, ναι, δεν πρέπει να ήμουν και πολύ ευχάριστο θέαμα, όχι ότι τώρα είμαι, αλλά κι εγώ θα τρόμαζα αν έβλεπα ένα σκελετωμένο τύπο να βγαίνει γυμνός από το νερό. Με το δίκιο τους. Ευτυχώς τα βρήκαμε μετά, ζήτησα συγγνώμη, αν και φαίνονταν κάπως. Ίσως είναι ιδέα μου. Η Ναυσικά έχει δει τους Πειρατές, τη ρώτησα μετά, που αλλιώς! Εκεί θα έμενα!
Ε, να θυμηθώ να πάμε με την Πένυ (το Πηνελοπάκι) στην καινούργια που βγαίνει, αν και θα με σύρει αυτή, Τζόνυ Ντεπ βλέπεις.
Αύριο γυρίζω, ευτυχώς τα έβγαλα από μέσα μου όλα πριν στο βασιλιά, αν και θα τα σκέφτομαι πάλι τώρα, ο μικρός στη γωνία παίζει να τα κάνει βιβλίο, έγραφε σαν τρελός. Πώς τον λέγανε να δεις... Ο... Όμηρο! Δε βαριέσαι...

Dimos (ψάξτε το blog του http://ineedo2.wordpress.com/)