Ένας Αγέλαος βολεμένος και ολίγον επίκαιρος.

Της Ειρήνης Βεκρή

Χαιρετώ σας, Αγέλαος. Βασιλόπαις -Μνηστήρ το επάγγελμα. Βολεμένος. Τρώμε, πίνουμε παράπονο δεν έχουμε. Λίγο ο γλυκάνισσος στο ψωμί μου πέφτει παραπάνω και το σκόρδο. Σαν να παραείναι μπόλικο στο κατσικάκι, σαν κάπως να με ζαλίζει και πέφτω στον ύπνο. Ξεραίνομαι. Για τα κοψίδια όμως απ’ τα σφαχτά του Εύμαιου, παράπονο κανένα. Στο θαλασσόχορτο βοσκάνε. Και ο οίνος, παλιός και καλός. Αλλά και τί να κάνει ένας βασιλόπαις; Τάβλι, σκάκι, πεσσούς, καμιά ιστιοπλοϊα, κάνα αγώνα δρόμου, πάλης, κανάς τσακωμός, περνά η ώρα. Κάνουμε όλοι υπομονή, ένεκα το βόλεμα. Κι επειδή βλέπω πολύ μακριά, πολλοί θα το λατρέψουν σ’ αυτή τη ζωή.

Μήπως δεν βλέπω πως μας παίζει η Πηνελόπη; Φίνο γυναικάκι, μεστωμένο κάπως, αλλά τί πλέκει πια. Σάβανο του Λαέρτη; Πόσα χιλιόμετρα το κάνει; Και περιμένει λέει τον άντρα της. Κοντά είκοσι χρόνια. Θάχει φάει το κέρατο με το κουτάλι. Αλλ’ αυτή εκεί. Υπομονή. Πλέκει. Καλά κάνει. Κι εμείς καλά περνάμε, καλή συντροφιά, αρχοντολόι, βασιλόπαιδες και βάλε κι αν ο σκύλος δε μας γουστάρει και ξέσκιζε παλιά κανά ποδάρι, τώρα ηρέμησε, γέρασε κι ο Άργος. Και μεις εδώ εν ονόματι της καλοπέρασης και του βολέματος, δεν προσδοκάμε τίποτ’ άλλο να μας δώσει η Ιθάκη.