Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

"Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά"

Το σκοτεινό σαλόνι φωτίζεται μόνο από τις πυρκαγιές που αναμεταδίδει η τηλεόραση.
"Πύρηνα λαίλαπα", "εθνική καταστροφή", "οργανωμένο σχέδιο", "ασύμμετρη απειλή": λέξεις και φράσεις σκόρπιες κι ακατανόητες με τη φωνή του εκφωνητή. Μισοτελειωμένα σχόλια και επιφωνήματα του μπαμπά και της μαμάς: "τσ τσ τσ", "δεν πάει άλλο", "τι έπαθαν οι άνθρωποι".

Ο Φάνης βαριέται. Πηγαίνει στο δωμάτιό του κι ανοίγει τον Χρυσό Φοίνικα. Στα αγγλικά. Δεν είχε την υπομονή να περιμένει την ελληνική έκδοση. Καταβροχθίζει λαίμαργα τις σελίδες. Κάποιος δυναμώνει την τηλεόραση. Αγανακτεί. Κλείνει τ' αυτιά του.

Ο Χάρυ του δίνει την ευκαιρία να συμμετέχει νοητά σε ανδραγαθήματα εναντίον του Κακού. Ενός Κακού που έχει πρόσωπο και ταυτότητα. Εκεί έξω, στό σαλόνι, είναι ένα Κακό ακατανόητο, εκφρασμένο με στερεότυπα που δε σημαίνουν τίποτα για κείνον. Ούτε μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό.

Αδιάφορο το δελτίο ειδήσεων, εκτός από τις ερεθιστικές εικόνες της καταστροφής. Όταν έβλεπε τα νεκρά ελάφια στην Πάρνηθα, ναι λυπήθηκε. Τώρα με τις γριες και τους γέρους να ολοφύρονται, όχι, του έρχεται να γελάσει.

Γονείς, εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί και παραμυθάδες, παιδοψυχολογόι, αφηγητές και κάθε μορφής εμψυχωτές εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων αναρωτιούνται πως να μιλήσουν στα παιδιά γι όλ'αυτά. Χωρίς να δημιουργήσουν ενοχές αλλά ανοίγοντας ένα παράθυρο επικοινωνίας μεταξύ του δωματίου του Φάνη και του έξω κόσμου. Να αυξήσουν τις δόσεις πραγματικότητας που μπορούν να αντέξουν τα παιδιά. Χωρίς όμως να "απομαγέψουν" πλήρως τον κόσμο. Γιατί η αντίδραση θα είναι "πίσω στον Χάρυ". Η διαθεσιμότητα των παιδιών είναι εκεί. Σε αυτήν ανταποκρίθηκε η Ρόουλιγκ συνδυάζοντας τη μαγεία, τον μύθο, την περιπέτεια και την ανάγκη για κατορθώματα. Και άρθρωσε έναν λόγο που κάτι λέει για τον κόσμο.
Εμείς ποιες ιστορίες θα βρούμε να πούμε για να στρέψουμε το βλέμα στα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα με έναν τρόπο που να κάνει νόημα στα παιδιά;
Para-Mythou