Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

H Kρουαζιέρα


Ένα πρωινό παρακολουθούσα τηλεόραση με τους γονείς μου. Μόλις αλλάξαμε κανάλι  είδαμε μια κλήρωση για μια κρουαζιέρα για δέκα τυχερούς  και τις οικογένειές τους. Αμέσως τηλεφωνήσαμε στην εκπομπή.


Την Παρασκευή ανακοινώθηκαν οι νικητές . Ανάμεσα στα ονόματα των νικητών ήταν και το δικό μας . Η κρουαζιέρα θα γινόταν την επόμενη  εβδομάδα. Ετοιμαστήκαμε , και σκεφτόμασταν πως θα περάσουμε πολύ ωραία!

Πήρα τηλέφωνο γρήγορα τους 5 καλύτερούς μου φίλους για να τους ενημερώσω για την κρουαζιέρα και δεν πίστευα αυτό που άκουγα, όλοι θα είμαστε μαζί στην κρουαζιέρα. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου ή μήπως όχι;
Δεν ξέρω γιατί το σκέφτηκα αυτό μάλλον γιατί είχαν ακουστεί πάρα πολλά για τις κρουαζιέρες. Εγώ όμως εμπιστευόμουν  όλη την εταιρία και φυσικά δεν είχα καμία αμφιβολία για τον καιρό.


Περίμενα πως και πως αυτήν την ημέρα και επιτέλους ήρθε . Ήταν η μέρα της κρουαζιέρας. Δίπλα από εμάς ήταν όλοι μου οι φίλοι και οι οικογένειές τους, εγώ σιγά - σιγά άφησα την οικογένειά μου , αφού πρώτα την ειδοποίησα και πήγα να παίξω με τους φίλους μου που τόσο μου έλειψαν!




Περνάγαμε πολλή ωραία στην πελώρια πισίνα που είχε το κρουαζιερόπλοιο  ώσπου εγώ και ο Βασίλης παρατηρούμε ένα μικρό αλλά φορτωμένο μαύρο συννεφάκι , αλλά δεν του δώσαμε και πολλή σημασία . Έλα όμως που ακόμη και ένα μικρό συννεφάκι ήταν η αιτία που ναυαγήσαμε κάπου σε ένα εξωτικό νησί, πως έγινε όλο αυτό. Όταν γυρίσαμε πλάτη σε αυτό το μικρό φορτωμένο μαύρο συννεφάκι δεν είδαμε πως ακολουθούσαν κι άλλα πιο μεγάλα φορτωμένα σύννεφα  και με αυτόν τον τρόπο έγινε μια  τεράστια καταιγίδα , με αποτέλεσμα ο καπετάνιος να πανικοβληθεί και να μην ξέρει τι να κάνει. Κάπως έτσι το κρουαζιερόπλοιο έγινε Τιτανικός και εμείς οι πρωταγωνιστές.


Σε αυτό το νησί που φτάσαμε κολυμπώντας ήταν τόσο εξωτικό αλλά δεν ήταν όπως τις ταινίες είχε κάτι ξεχωριστό που σου έλεγε να ταξιδεύεις μαζί του. Μάλιστα έχω και μια φωτογραφία από το νησί. Ορίστε



ΤΟ ΝΗΣΙ ΙΝΤΕΡΝΕΤ (βλ. εικόνα παραπάνω)


Ξέρω ότι η αγωνία σας τρώει αλλά υπομονή το τέλος είναι κοντά . Της ιστορίας !


Πριν βουλιάξει ήμασταν στην πισίνα του κρουαζιερόπλοιου μαζί με τις τσάντες μας , τα κινητά μας , υπολογιστές γιατί η κρουαζιέρα περιείχε δωρεάν WI-FI έτσι όλοι είχαν από έναν υπολογιστή και ένα κινητό τηλέφωνο. Όλα αυτά κατάφεραν να σωθούν κατά την διάρκεια που κολυμπούσαμε. Θα μου πείτε πως σώθηκαν. Σώθηκαν γιατί εγώ έχω πάντα μια αδιάβροχη τσάντα για τα ηλεκτρονικά είδη, έτσι σώθηκαν και ευτυχώς που όλα ήταν φορτισμένα. Έτσι θα μπορούσαμε να στείλουμε ένα e-mail ή ένα sms. Αλλά το ξέχασα αφού δεν είχαμε internet πως θα στείλουμε e-mail sms ή κάτι άλλο για να έρθουν να μας σώσουν . Τι θα κάνουμε ;

Αυτό είναι, σκέφτηκα . Αφού το νησί ονομαζόταν Internet τότε σίγουρα θα είχε ένα WI-FI. Η Μαρία πίστεψε ότι αποκλείεται να σωθούμε και συνέχισε να παίζει στον υπολογιστή όπως άλλωστε έκανε και η Μάνια με την Χαρά τελικά ένα πράγμα κατάλαβα . Το μόνο άτομα που μπορούσα να μιλήσω ήταν ο Βασίλης ήμουν σίγουρη αυτός θα με άκουγε . Αχ όχι δεν το πίστευα και αυτός έπαιζε με το κινητό του. Τι να κάνω έπρεπε να μιλήσω με τον Μάριο. Έτσι πήγα κοντά του να του μιλήσω ,και τον είδα πεσμένο κάτω στο χώμα να το φιλάει τι να κάνω έπρεπε να τον ξυπνήσω . Μόλις τον ξύπνησα τον άκουσα να λέει

-Τι έγινε ρε παιδία τέλειωσε το καρναβάλι του Ρίο? Έφυγαν οι Βραζιλιάνες?

Πήγα πίσω στα παιδία και απογοητευμένη έκατσα μαζί τους να παίξω λίγο κι εγώ . Είπα να δω εάν έπιανε έστω και μια γραμμή internet. Ξαφνικά μπήκα στο internet . Πρώτη μου σκέψη ήταν να μπω στα παιχνίδια για να παίξω, κι όμως δεν θα θυσίαζα την ζωή των φίλων μου και την δικιά μου για να παίξω . Έτσι μπήκα αμέσως στο g-mail μου και έστειλα e-mail να μας σώσουν κι έτσι έγινε . Μετά από 2 ώρες έφτασαν μερικά πολυτελή σκάφη να μας πάρουν από το νησί . Τελικά ένα είναι το δίδαγμα . Η ζωή είναι ένα παιχνίδι και εμείς οι παίχτες. Γι’ αυτό προσκαλούμε μόνο όποιους θέλουμε και ξέρουμε . Α, και μην ξεχνάτε δεν ζούμε για τον ψηφιακό κόσμο ζούμε για τον δικό μας αυτόν που θέλουμε !!!


Κλεονίκη Κιοσσέ
Εμμανουέλα Παπαεμμανουήλ
Μάριος Χαρόγλου
Βασίλης Παπαδόπουλος
Μαρία Μακρή
Χαρά Βερβελίδου

3ο Δημοτικό Σχολείο Ξάνθης ΣΤ’1





2 σχόλια:

Para-Mythou είπε...

Συγχαρητήρια στα παιδιά που έγραψαν την ιστορία. To διάβασα ως παραβολη για τους ναυαγούς στο νησί του Internet.
Αναμένουμε κι άλλες ιστορίες σας!

Leonidas είπε...

Oρεω κι αυτο :) οι σθμαθητες μου το εγγραψαν!!!