Κολλητές για πάντα

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: Άννα Αποστολίδου,  Λυδία Μακρή, Γεωργία Μπεμπέκη, Ευαγγελία Σπανοπουλου, Αλεξία Γρηγοριάδου
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΙ: Κατερίνα Μάτη, Ευαγγελία Σπανοπούλου
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Λυδία Μακρή


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Άννα Αποστολίδου


ΣΥΝΤΑΞΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Αλεξία Γρηγοριάδου
ΕΚΤΥΠΩΣΗ: Γεωργία Μπεμπέκη

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΥΜΥΑΛΟΣ


Μια δυνατή φιλία

Κάποτε υπήρξε μια δυνατή φιλία ανάμεσα σε επτά κορίτσια. Αυτές ήταν η Δήμητρα, η Έμιλυ, η Δάφνη, η Ελισάβετ και η Χριστίνα. Πήγαιναν στο ίδιο σχολείο και πάντα περνούσαν φανταστικά.
Μάλωναν, γελούσαν, έκλαιγαν, μοιράζονταν μυστικά και περνούσαν δύσκολες στιγμές.Μαζί πήγαιναν εκδρομές έκαναν μπιτσάμα πάρτη και ήταν πιο δεμένες από ποτέ. Πίστευαν πως θα ήταν δεμένες για όλη τους τη ζωή. Ένα απρόοπτο γεγονός όμως τις χώρισε για πάντα ή έτσι νόμιζαν.


Πήγαιναν στο ίδιο γυμνάσιο συγκεκριμένα στην τρίτη γυμνασίου και η κάθε μία από αυτές είχε τη δική της προσωπικότητα. Έτσι αν τις ένωναν θα έβγαινε κάτι απίθανο!

Μία μέρα που πήγαιναν σχολείο ο διευθυντής τους ανακοίνωσε πως θα πάνε εκδρομή στο Παρίσι! Επίσης σίγουρα θα έβλεπαν τον Πύργο του Άιφελ και μετά θα πήγαιναν να επισκεφθούν και το πάρκο της Disneyland. Μόλις το άκουσαν αυτό τα κορίτσια τις έπιασε πανικός! Όλη την ημέρα δεν σκέφτονταν τίποτα άλλο από το τι θα κάνουν στο Παρίσι. Τι ρούχα θα πάρουν μαζί τους, να διαβάσουν καλά τα γαλλικά σε περίπτωση που χρειαστεί να επικοινωνήσουν με κάποιο ξένο, αλλά πρώτα από όλα η Έμιλυ σκέφτηκε να κάνουν ένα μπιτσάμα πάρτη το Σάββατο στο σπίτι της για να τα πούνε όλα εκεί. Καμιά δεν είχε αντίρρηση έτσι θα «φούσκωναν» από ιδέες και το Σάββατο θα τις πετούσαν όλες στο σπίτι της Έμιλυ. «Τι ωραίο να ακούς τις ιδέες των άλλων και να λες και τη δική σου» αυτή είναι η άποψη της Δάφνης.

Πυτζάμα πάρτυ

 Το Σάββατο το βράδυ άρχισαν να μαζεύονται όλες στο σπίτι της Έμιλυ. Στην αρχή πήγαν na ετοιμάσουν τις ιδέες τους για να ξέρουν τι θα πουν.Δεν είπαν και γιατί το φαγητό ετοιμάστηκε και όλες έτρεξαν στην κουζίνα. Βέβαια πρώτη και καλύτερη έκατσε η Χριστίνα, επειδή είχε μία πάρα πολύ καλή σχέση με το φαγητό. Αφού όλες φάγανε μέχρι λιποθυμίας πήγανε αργότερα στο δωμάτιο της Έμιλυ για να συζητήσουνε. Συζήτησαν, χόρεψαν, τραγούδησαν και πιο πολύ διασκέδασαν. Το βράδυ πλέον αφού κοιμήθηκαν αρκετά αργά ήταν έτοιμες για την Δευτέρα που θα έκαναν αυτό το ταξίδι. Την πιο πολύ αγωνία την είχε η Ελισάβετ, γιατί πρώτη φορά θα πήγαινε στο εξωτερικό. Το να πάει στο Παρίσι ειδικά ήταν το όνειρο της και θα το πετύχαινε. Φανταστείτε τι ωραία που θα ένιωθε .

Μετά από άλλη μια ημέρα αγωνίας και χαράς για την εκδρομή αυτή ήρθε η Δευτέρα και η στιγμή που θα ξεκινούσε μια αληθινή περιπέτεια για όλες τους και για όλα τα παιδιά της τρίτης γυμνασίου. Η Χριστίνα από την αγωνία δεν έφαγε τίποτε όλο το πρωί, η Ελισάβετ έκανε κύκλους στο σπίτι της (πριν φύγει για το σχολείο), η Δήμητρα (που ήταν πολύ καλή στα μαθηματικά) έκανε τις πράξεις στο μυαλό της για να ηρεμήσει, η Δάφνη και η Φένια δεν κοιμήθηκαν όλο το βράδυ, όσο για την Έμιλυ δεν μπορώ να πω εκτός από ότι όλη την ημέρα πήγαινε στην τουαλέτα. Έτσι όλες τους σε μία περίεργη κατάσταση ξεκίνησαν με το λεωφορείο για την Θεσσαλονίκη (από εκεί μετά θα έφθαναν με το αεροπλάνο στο Παρίσι). Στην διαδρομή για την Θεσσαλονίκη είχε σχετικά ησυχία, γιατί αν το καλοσκεφτείτε ήταν ακόμα πρωί και όλοι ήταν πολύ κουρασμένοι. Οι περισσότεροι κοιμόντουσαν, οι άλλοι άκουγαν μουσική και πάντως λίγοι συζητούσαν.

Στο Παρίσι

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο όλοι με τα πράγματα τους ήταν πλέον ψύχραιμοι.Τα κορίτσια ενθουσιασμένα επιβιβαστήκαν στο αεροπλάνο. H Δάφνη έκατσε με την Ελισάβετ, η Χριστίνα με την Φένια και η Έμιλυ με την Δήμητρα. Έκατσαν φυσικά η μία πίσω από την άλλη για να μιλάνε . «Θα ήταν πιο καλά αν είχε και γαλαρία» πίστευε η Δήμητρα. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Μέσα στο αεροπλάνο όση ώρα ταξίδευε η Έμιλυ και η Δήμητρα που κάθονταν μαζί άκουγαν μουσική και τραγουδούσαν. Η Δάφνη με την Ελισάβετ κοιτούσαν έξω από το παράθυρο και σχολίαζαν ενώ η Χριστίνα και η Φένια έκαναν διαφορετικά πράγματα. Η Φένια συζητούσαν με τα άτομα δίπλα της ενώ η Χριστίνα (που δεν έφαγε πρωινό ) είχε λυσσάξει της πείνας έτρωγε αυτά που είχαν κεράσει οι αεροσυνοδοί. Όλοι τους πίστευαν πως η διαδρομή αεροπορικώς ήταν απίθανη και όλοι διασκέδασαν.


Μετά από αρκετές ώρες φτάσανε στην Γαλλία και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι που είναι το όνειρο κάθε κοριτσιού. Το ξενοδοχείο τους ενθουσίασε όλους καθώς και οι έξι φίλες βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο. Το δωμάτιο δεν τις χωρούσε πολύ, γιατί συνήθως μπαίνουν σε τριάδες τα παιδιά όχι σε εξάδες αλλά αυτό δεν τις ενόχλησε μιας και ήταν όλες μαζί. Μέχρι να φύγουν τα παιδιά και να πάνε να δουν τον πύργο του Άιφελ, όλη εκείνη την ώρα οι κολλητές εξερευνούσαν το δωμάτιό τους και ήταν πραγματικά ενθουσιασμένες. Είδαν και εξερεύνησαν την κάθε τρύπα και το κάθε σημείο που υπήρχε. Φτάνοντας στον πύργο του Άιφελ ήταν όλοι κατενθουσιασμένοι για αυτό που θα δουν. Τα κορίτσια κοίταξαν ψηλά και αντίκρισαν τον πύργο μέχρι την μέση. Πιο ψηλά δεν φαινόταν. Όλοι λυπήθηκαν πολύ όταν συνειδητοποίησαν πως δεν θα ανέβουν μέχρι επάνω. Όμως τράβηξαν φωτογραφίες και βίντεο και όλα πήγαν θαυμάσια.

Εκείνη την ημέρα θα την κρατήσουν αξέχαστη όλα τα παιδιά. Σε όλους άρεσε αυτή η εμπειρία όμως πιο πολύ απ’ όλους άρεσε στην Δήμητρα. Γύρισαν το βράδυ στο ξενοδοχείο και όλοι ξεράθηκαν στον ύπνο, όλοι εκτός από τα έξι κορίτσια. Δηλαδή τα πέντε, η Χριστίνα με τόσα που έφαγε δεν άντεχε να μείνει ξύπνια. Οι άλλες πέντε όμως δεν ήξεραν τι να κάνουν. Είχαν υπερένταση από το πρωί.

Την επόμενη μέρα όλοι σηκώθηκαν και ξεκίνησαν να πάνε στην Disneyland. Οι δάσκαλοι ήταν υπεύθυνοι για μας να μην χαθούμε και να είμαστε εντάξει. Όταν φτάσαμε με το λεωφορείο έξω από τη Disneyland μείναμε έκπληκτες. Φάνηκε σαν έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο παιχνίδια. Τα κορίτσια αποφάσισαν να ανέβουν στο τρενάκι το οποίο ήταν όλο περίεργες καμπύλες και δεν υπήρχε καθόλου ευθεία με ομαλό ρυθμό. Όταν το είδαν τρόμαξαν αλλά ταυτόχρονα το είδαν σαν περιπέτεια. Οπότε πήραν την απόφαση να ανέβουν στο τρενάκι. Ενώ περίμεναν να έρθει η σειρά τους να ανέβουν το ξανασκέφτηκαν και το ξανασκέφτηκαν και αποφάσισαν … να ανέβουν!!! Έκατσε η μία πίσω από την άλλη και ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν.

Τη στιγμή που ακούστηκε η σφυρίχτρα της εκκίνησης όλες άλλαξαν γνώμη μα ήταν πολύ αργά. Το τρενάκι ξεκίνησε και έφερνε συνέχεια σβούρες και στροφές, ανεβοκατέβαινε συνέχεια και όλοι τσίριζαν. Όταν ήρθε η ώρα να κατέβουν, τα κορίτσια είχαν ζαλιστεί τόσο που δεν μπορούσαν να περπατήσουν καλά και ζαλισμένες που ήταν χάθηκαν από το τμήμα τους. Έκατσαν σε ένα παγκάκι και όταν ξύπνησαν και συνειδητοποίησαν που βρίσκονται τα έχασαν. Δεν κατάφεραν να μείνουν ψύχραιμες για πολύ και από το άγχος τους δεν καταλάβαιναν και δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν στα γαλλικά. Πέρασε αρκετή ώρα και ξαφνικά συνάντησαν ένα κορίτσι το οποίο μιλούσε Ελληνικά και είχε έρθει στη Γαλλία για τις δουλειές των γονιών της. Το όνομά της ήταν Σάρα.

Σάρα
Η Σάρα ζούσε λίγα χρόνια στη Γαλλία. Έτσι ήξερε καλά γαλλικά και θα μπορούσε να τις βοηθήσει. Τα κορίτσια άρχισαν να νιώθουν καλύτερα. Αφού ένιωθαν καλύτερα άρχισαν να περιγράφουν στη Σάρα πως ήταν το τμήμα τους, μήπως τους είδε και αν μπορεί να τους βοηθήσει. Η Σάρα δεν ήξερε και δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιους της έλεγαν. Ήξερε όμως καλά την Disneyland μιας και ζούσε εκεί κοντά. Ήταν της να τους βοηθήσει να βρουν το τμήμα τους. (Άσε που τις συμπάθησε από την πρώτη ματιά και ούτως ή άλλως θα ήταν άσχημο να αρνηθεί). Στην αρχή ήταν όλες αμήχανες για το που μπορεί να βρισκόταν η τάξη τους, αλλά αργότερα η Σάρα σκέφτηκε να πάνε σε κάθε παιχνίδι της Disneyland. Για να βλέπουν και να ρωτάνε τον κόσμο αν είδε την τάξη των κοριτσιών. Αμέσως όλες συμφώνησαν, επειδή έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε άλλη λύση.

Πήγαν σε αρκετά παιχνίδια μέχρι που τα κορίτσια είδαν την τάξη τους και αφού ευχαρίστησαν τη φίλη τους τη Σάρα έτρεξαν στις δασκάλες τους. Οι δασκάλες βέβαια δεν το κατάλαβαν πως τα κορίτσια έλειπαν, γιατί ήταν τόσος ο θόρυβος και τόσα τα παιδιά που δεν θα καταλάβαιναν τίποτα ακόμα κι αν έλειπε το μισό τμήμα. Και οι έξι φίλες κουρασμένες γύρισαν στο ξενοδοχείο για ύπνο μετά από τόση κούραση. Δεν θα ξεχάσουν ποτέ όμως τη βοήθεια της Σάρας μια και ήταν τόσο συμπαθητική και ευγενική και που βρήκε φυσικά χρόνο να ασχοληθεί με κάτι ξένα κορίτσια. Για όλα τα παιδιά ήταν τέλεια η εμπειρία αυτή.

Μετά από μία εβδομάδα ακριβώς ήρθε στο γυμνάσιο ένα καινούργιο κορίτσι και θα πήγαινε στην τάξη των έξι κολλητών. Όλες βέβαια ήταν πολύ ενθουσιασμένες και θα έπρεπε να είναι αξιοπρεπείς και ευγενικές με το καινούργιο άτομο για να νιώσει σαν το σπίτι του. Την άλλη μέρα τα κορίτσια πήγαν στο σχολείο με την καλύτερη διάθεση. Μπαίνοντας στην τάξη για μάθημα αφού όλα τα παιδιά έκατσαν στα θρανία τους, η κυρία σηκώθηκε και φώναξε την καινούρια μαθήτρια να μπει μέσα. Τη στιγμή που την είδαν τα κορίτσια την κατάλαβαν αμέσως και ήταν έτοιμες να τσιρίξουν. Συγκρατήθηκαν όμως γιατί δεν έπρεπε να καταλάβει η κυρία τους όλη την ιστορία τα ης Disneyland. Ευτυχώς για αυτές το κορίτσι δεν τις είδε. Το κορίτσι αυτό δεν σας είπα πριν ποιο είναι. ¨Ήταν έκπληξη. Θα σας το πω τώρα ήταν η Σάρα!

Πραγματικά ήταν η Σάρα. Μετακόμισε πάλι, χάρη στη δουλειά των γονιών της. Την πρώτη μέρα στο διάλειμμα όλη η κοριτσοπαρέα έτρεξε γρήγορα να βρει τη Σάρα για να ξέρει τι γίνεται και να καταλάβει πως όλες την θέλουν για φίλη τους. Όταν την βρήκαν την είδαν να κάθεται μόνη στα παγκάκια και να σκέφτεται. Την πλησίασαν και ενθουσιασμένα της φώναξαν πως χάρηκαν που την είδαν. Εκείνη την στιγμή ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της. Κατάλαβε πως δεν θα ήταν μόνη.


Ο ανταγωνισμός που μας ενώνει
Κάθε μέρα όλα τα κορίτσια έρχονταν και πιο κοντά με την Σάρα και από την πρώτη στιγμή κατάλαβαν πως θα γίνονταν κολλητές όλες μια μέρα. Στο σχολείο συζητούσαν και έλεγαν όλα τα μυστικά τους. Μια μέρα έγινε μια παρεξήγηση και τα κορίτσια μάλωσαν. Ο λόγος που τσακώθηκαν δεν ήταν σοβαρός απλά να όλες ήταν ίδιες σε ένα πράγμα, ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ!

Έτσι λοιπόν μια μέρα στη γυμναστική τα κορίτσια μπήκαν σε διαφορετικές ομάδες και η Δάφνη έτυχε να κάνει ένα λάθος που κόστισε ένα γκολ παραπάνω και δεν το παραδεχόταν. Η Δήμητρα, η Έμιλυ και η Χριστίνα ήταν στην άλλη ομάδα και αφού το πρόσεξαν της είπαν πως έκανε λάθος. Το γκολ δεν μετρούσε. Η Φένια, η Ελισάβετ και η Σάρα ήταν στην άλλη ομάδα. Γι’ αυτό προσπάθησαν να καλύψουν το λάθος μιας κι έχαναν, ακόμη κι αν ήξεραν πως δεν ήταν σωστό. Αυτός ο τσακωμός κράτησε μια εβδομάδα . Μεταξύ τους τα κορίτσια δεν μιλούσαν καθόλου. Αφού όμως πέρασε μια εβδομάδα πήγε η Δήμητρα στις άλλες και η Σάρα (από την άλλη ομάδα) και ζήτησαν να συμφιλιωθούν γιατί δεν μπορούσαν η μια μακριά από την άλλη. Γι’ αυτό όλες έγιναν πάλι φίλες χάρη στη Δήμητρα και τη Σάρα. Συνέχισαν να είναι φίλες και έλπιζαν να μην ξαναμαλώσουν ποτέ. Στο σχολείο όλες ήταν πολύ καλές μαθήτριες και συγκεκριμένα ή Δήμητρα και η Έμιλυ. Όλες όμως ήταν το ίδιο. Έτσι πίστευαν.

Και τα χρόνια πέρασαν...

Τα χρόνια πέρασαν και τα κορίτσια σε λίγους μήνες θα άφηναν και το λύκειο. (Τώρα η Σάρα θα έμενε για πάντα στην πόλη εκείνη με τις φίλες της. Δεν θα τις άφηνε) Και οι επτά έκαναν παρέα παντού, επισκέπτονταν διάφορα μέρη και έκαναν διάφορα πράγματα μαζί. Καμιά όμως δεν σκέφτηκε τι θα γίνει μετά το λύκειο. Μάλλον απ’ ότι φαίνεται θα χώριζαν. Αυτό όμως δεν το σκέφτηκαν ποτέ. Το κατάλαβαν πολύ αργά. Δεν είχαν άλλη επιλογή. Όταν έφτασε η μέρα που θα έφευγαν φοιτήτριες, (και θα χώριζαν) ήταν όλες πάρα πολύ δυστυχισμένες . Δεν ήξεραν τι θα έκαναν η μία χωρίς την άλλη. Ήταν πολύ στενοχωρημένες και αρνούταν να το δεχθούν, γιατί αυτό μπορεί να τις χώριζε για πάντα. Την ημέρα εκείνη έκανα μια συνάντηση για να πουν τα πάντα μεταξύ τους, να δώσουν δώρα και να αποχαιρετιστούν με ένα πιτζάμα πάρτι (τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο συμφωνούσαν όλες). Το πιτζάμα πάρτι έγινε στο σπίτι της Ελισάβετ, γιατί ο χώρος ήταν μεγάλος και θα μπορούσαν να κάνουν ότι ήθελαν. Στο πάρτι ήταν χαρούμενες. Διασκέδαζαν, γελούσαν, έλεγαν γεγονότα της ζωής τους και κάποια στιγμή όμως έφτασε ή ώρα για ύπνο. Ήταν αργά, όμως καμία δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Η Έμιλυ, η Φένια, και η Χριστίνα θα ήθελαν να σταματήσει ο χρόνος και όλες να είναι για πάντα ενωμένες όπως ήταν από πολύ μικρές. Η Δήμητρα πάλι θα ήθελε να μην περνούσαν στη σχολή, να ήταν ενωμένες και να άνοιγαν ένα δικό τους μαγαζί. Όσο για τη Σάρα και τη Ελισάβετ ….. εκείνες θα προτιμούσαν να χαλάσει ξαφνικά ο καιρός και να μείνει έτσι για χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο τα λεωφορεία και γενικά όλα τα μεταφορικά μέσα δεν θα λειτουργούσαν και δεν θα πήγαιναν να σπουδάσουν για αρκετά χρόνια και θα ήταν μαζί.
Αυτό βέβαια δεν μπορούσε να γίνει. Είναι κάτι πολύ φανταστικό.

Την επόμενη μέρα τα κορίτσια θα έπρεπε δυστυχώς να πουν <<Αντίο>>. Δεν το περίμεναν ποτέ αυτό και ήρθε τόσο ξαφνικό. Το μεσημέρι η κάθε μια θα έφευγε για να σπουδάσει. Δεν σας είπα κάτι όμως. Κάθε άτομο θα σπουδάσει κάτι διαφορετικό. Η Δήμητρα θα σπουδάσει μαθηματικός, η Χριστίνα <>,η Φένια νοσηλεύτρια, η  Σάρα αισθητικός, η Ελισάβετ κομμώτρια και η Δάφνη γυμνάστρια.

Η κάθε μια έφυγε, πήρε το δικό της δρόμο. Όλες ήταν πιο πολύ δυστυχισμένες [που θα άφηναν πίσω τους τα πάντα] παρά περίεργες και ενθουσιασμένες για την καινούργια τους ζωή. Έπρεπε όμως να το δεχτούν. Φεύγοντας αφού το χώνεψαν καλά και το συνειδητοποίησαν, άρχισαν να βρίσκουν τρόπους και λύσεις για να επικοινωνούν όσο θα είναι μακριά, έτσι ώστε να μην χαθούν. Έτσι δεν θα χάνονταν και δεν θα διαλύονταν η φιλία τους. Αυτό φυσικά ήταν το απρόοπτο γεγονός! Θα χαλάσει για πάντα η φιλία τους;
Στο Πανεπιστήμιο
Μετά από δύο χρόνια στο πανεπιστήμιο ακόμα ήταν φίλες όλες τους, όμως λίγο ξεχασμένες. Με τα πολλά μαθήματα και τις υποχρεώσεις δεν είχαν χρόνο να μιλήσουν μεταξύ τους. Πάλι όμως προσπαθούσαν. Συνήθως έστελναν μηνύματα η μια στην άλλη  μέσω κινητού, υπολογιστή...

Κοντά στο Πάσχα, τα μαθήματα θα ακυρώνονταν και τα κορίτσια πήραν τις παρέες τους και πήγαν στη Θεσσαλονίκη για εκδρομή .Το πρωί (αφού είχαν πάει Θεσσαλονίκη και είχαν μείνει δυο μέρες)πήγαν η κάθε μια με την παρέα της για καφέ. Τυχαία βρέθηκαν όλες στην ίδια καφετέρια. Στην αρχή δεν είδαν η μία την άλλη, επειδή είχαν αλλάξει και λίγο στην εμφάνιση. Αργότερα όμως η Δήμητρα σηκώθηκε να πάει να πάει να πάρει κάτι από το ταμείο και βρέθηκε δίπλα στην Έμιλυ, την παλιά της κολλητή. Την αναγνώρισε αμέσως και, φωνάζοντας το όνομά της, την αγκάλιασε. Αυτό ακούστηκε στα πρώτα τραπέζια, στα οποία κάθονταν οι υπόλοιπες φίλες. Όταν τις είδαν σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και αφότου κοιτάχθηκαν μεταξύ τους αγκαλιάστηκαν όλες μαζί. Μαζί και η Έμιλυ με την Δήμητρα.

Αγκαλιάστηκαν ,φιλήθηκαν και αμέσως, ξεχνώντας την παρέα με την οποία ήρθαν, άρχισαν να μιλάνε για οτιδήποτε τις συνέβη όλα αυτά τα χρόνια λες και έχουν να βρεθούν για αιώνες αλλά ταυτόχρονα να έχουν συντηρήσει τη φιλία τους.

Μπερδεμένη υπόθεση! Δεν άφησαν ούτε λεπτομέρεια για το τι τους συνέβη.

Άφησαν τις παρέες τους και πήγαν στην πλατεία εκεί κοντά. Σε εκείνο το σημείο τα είπαν όλα. Γέλασαν, συγκινήθηκαν και μετά πήραν το δρόμο για τα σπίτια τους. Μετά από αυτή τη συνάντηση η φιλία τους θα αναγεννιόταν και δεν θα χώριζαν ποτέ ξανά! ΘΑ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΦΙΛΕΣ.

Μετά από αυτό το γεγονός τα κορίτσια κατάλαβαν πως δεν θα χώριζαν ποτέ και πως η φιλία τους θα ήταν παντοτινή.