tag:blogger.com,1999:blog-50487773898690012502024-03-13T12:56:19.037-07:00Para-Mythou"Crafting stories..."
Φτιάχνουμε μαζί ιστορίες για μικρούς και μεγάλους. Σχολιάζουμε τον χώρο της παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας και της εκπαίδευσης.
Μπορείτε όλοι να στείλετε κείμενα στο svoronou@gmail.comPara-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.comBlogger107125tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-8528746966062634982012-02-05T05:07:00.000-08:002012-02-05T05:20:02.949-08:00Για το τέλος των παραμυθιών.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: center;"><strong><span style="background-color: #cccccc; color: purple;">« Γιατί όταν τελειώνουν τα παραμύθια λέμε ότι εμείς </span></strong></div><div style="text-align: center;"><strong><span style="background-color: #cccccc; color: purple;">ζούμε καλύτερα από τους ήρωες των παραμυθιών;» </span></strong></div><br />
<br />
Αυτό το ερώτημα έθεσε πεντάχρονη μαθήτρια στη νηπιαγωγό της.<br />
Εσείς απαντάτε!</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-25876126833489165242012-02-05T04:00:00.000-08:002012-02-05T05:24:00.437-08:00Είμαστε τυχεροί!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_RulDmtzU9_vWWoD7TbE6hkTby5BjUos-oh7NQwi29YKtSIFTYpyMQDXqY118zO3O2eKutrJyeV8m-qIHqOEmtouzDOXUujuOTKtppTXwdqryPf3y9ROQ-WUQfcNhQTbtPesVItJPJc-e/s1600/Big+bad+wolf.bmp" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" sda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_RulDmtzU9_vWWoD7TbE6hkTby5BjUos-oh7NQwi29YKtSIFTYpyMQDXqY118zO3O2eKutrJyeV8m-qIHqOEmtouzDOXUujuOTKtppTXwdqryPf3y9ROQ-WUQfcNhQTbtPesVItJPJc-e/s1600/Big+bad+wolf.bmp" /></a></div>Νομίζω ότι περνάμε καλύτερα από τους ήρωες των παραμυθιών επειδή εμάς δε μας κυνηγάει κανένας λύκος όπως την Κοκκινοσκουφίτσα, ούτε δε φυσάει κανένας λύκος όπως των τριών γουρουνιών ούτε δεν παλεύουμε με θαλάσσια τέρατα, ούτε μας κυνηγάει κανένας γίγαντας με μπότες, ούτε κολυμπάμε μες τις λάσπες, ούτε πολεμάμε με στρατιώτες, ούτε παλεύουμε για ένα θησαυρό, ούτε κυνηγάμε κάποιον μες στα δάση.<br />
Επομένως γι αυτόν τον λόγο ζούμε καλύτερα από τους ήρωες των παραμυθιών.» <br />
<br />
Ανέστης Αντύπας, Γ’ τάξη, <br />
36ο Δ.Σ. Πειραιά</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-75766903549899915002012-02-03T06:30:00.000-08:002012-02-05T04:48:42.307-08:00Ένα παραμύθι με διαφορετικό τέλος από την ΠΟ 1ου Γυμνασίου Πευκών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><em>Συμμετοχή στον διαγωνισμό του WWF: <br />
«Γιατί όταν τελειώνουν τα παραμύθια λέμε ότι εμείς ζούμε καλύτερα από τους ήρωες των παραμυθιών;»</em> <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3e2T0qtnHvNyX5mr2IYJAn3vRBABRSbAjzEqQRMn5yq9IQQnaIujOZznx3HwgfkxXAZH_ontu_MAcjb7lb_9RommpPuYXZ59YyDzKh4CvR-koXnfNkOUivVuybxN-mGZbcf9IfQx9g9CQ/s1600/money.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" sda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3e2T0qtnHvNyX5mr2IYJAn3vRBABRSbAjzEqQRMn5yq9IQQnaIujOZznx3HwgfkxXAZH_ontu_MAcjb7lb_9RommpPuYXZ59YyDzKh4CvR-koXnfNkOUivVuybxN-mGZbcf9IfQx9g9CQ/s1600/money.jpg" /></a></div>Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα σπίτι στο δάσος, ζούσε ένας άνθρωπος μαζί με τη γυναίκα του, την Ευτυχία, και τα δυο τους παιδιά, τη Φύση και το Περιβάλλον. Ζούσαν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, παρόλο που δεν ήταν πλούσιοι. Όμως καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο άνθρωπος δεν μπορούσε ν’ αρκεστεί σε αυτά. Γινόταν αχάριστος και ένιωθε δυστυχισμένος, επειδή δεν ήταν πλούσιος. <br />
<br />
Μια μέρα εμφανίστηκε μπροστά του ένα ξωτικό, το Χρήμα. <br />
<br />
-Εγώ μπορώ να σε κάνω πλούσιο κι ευτυχισμένο, του είπε. Θα σου φτιάξω μια μηχανή που θα σου δίνει πολλά-πολλά αγαθά… <br />
<br />
-Κι εγώ; Τι θα πρέπει να σου δώσω; ρώτησε ο άνθρωπος.<br />
<br />
-Τα δυο σου παιδιά, τη γυναίκα σου και την ψυχή σου, απάντησε το Χρήμα .<br />
<br />
Και ο άνθρωπος μπήκε σε πειρασμό… Και αποφάσισε...<br />
<br />
Όμως δεν έζησε αυτός καλά ούτε εμείς καλύτερα. Αυτό γίνεται μόνο όταν οι ήρωες των παραμυθιών παίρνουν τις σωστές αποφάσεις.<br />
<br />
<br />
<br />
Για την απάντηση συνεργάστηκαν τα μέλη της περιβαλλοντικής ομάδας του 1ου Γυμνασίου Πεύκων Θεσσαλονίκης, μαθητές της Γ’ γυμνασίου:<br />
<br />
Βαβλιάκης Σωτήρης,<br />
Ισαάκ Παναγιώτα,<br />
Σιδηροπούλου Ράνια,<br />
Τσαντέλης Θανάσης<br />
Χαμαϊδός Γιάννης<br />
<br />
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Πλατή Ιουλία (φιλόλογος ΠΕ02)<br />
<br />
<a href="mailto:mail@gym-pefkon.thess.sch.gr">mail@gym-pefkon.thess.sch.gr</a><br />
<br />
<br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-11511848252667666162012-01-30T09:34:00.000-08:002012-02-05T05:09:43.002-08:00Να ξορκίσουμε το κακό τέλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXxo00Rl0Cqkk7HA9Wx-ZXyu8z5RGIl3YuVLRYX5KWImSvKoYgSLQXL_vkiDnzFkIQspyLbRo56IXsyUDvHY4Om6xwKeWhOYPry1AFZON1O5oRhc-OxrZVg0s6fcptY4mIK79NCs-npzeT/s1600/teenager+reading.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" gda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXxo00Rl0Cqkk7HA9Wx-ZXyu8z5RGIl3YuVLRYX5KWImSvKoYgSLQXL_vkiDnzFkIQspyLbRo56IXsyUDvHY4Om6xwKeWhOYPry1AFZON1O5oRhc-OxrZVg0s6fcptY4mIK79NCs-npzeT/s1600/teenager+reading.jpg" /></a></div><br />
Παραμύθι. Όταν αναλογιζόμαστε αυτή τη λέξη ως δια μαγείας-οι περισσότεροι-σκεφτόμαστε αφενός τη διαχρονική αξίας τους και αφετέρου τη φράση τέλους τους : Kαι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Έχει σκεφτεί κανείς ,όμως, για ποιόν λόγο τελειώνουν έτσι; Η πραγματική Φύση των παραμυθιών μόνο ως παιδική ιστορία δεν μπορεί να οριστεί. Επρόκειτο για μύθους, τρομακτικούς-διδακτικούς θρύλους που σκοπό είχαν να συνετίσουν και να προβληματίσουν τους ανθρώπους για να έχουν μια ζωή πιο ευτυχισμένη και ιδανική απ’ αυτή που ζούσαν οι ήρωες των παραμυθιών. Δυο τέτοια χαρακτηρίστηκα παραδείγματα αποτελούν ο Χάνσελ και η Γκρέτελ και η Μικρή Γοργόνα. Η αθώα αυτή φράση συνεπώς δεν έχει επιλεχτεί τυχαία. Εξυπηρετεί διττό ρόλο. Ενώ φαινομενικά ,δηλαδή, τα παραμύθια, στοχεύουν στο να περάσουν και να παρουσιάσουν ένα θετικό μήνυμα της ανθρώπινης ζωής, εντούτοις η ευτυχισμένη αυτή φράση δεν είναι τίποτα περισσότερο πάρα μια φράση εξορκισμός του κακού τέλους που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος(ο καθένας από εμάς)στη ζωή του. Μια φράση ‘’ευχή’’ για ζωή χωρίς πόνο και δυστυχία !<br />
<br />
<br />
Χριστίνα Σαμαρά <br />
<br />
Μαθήτρια β λυκείου<br />
<br />
Χρονολογία γέννησης 1995<br />
<br />
2ο ΓΕΛ Ευόσμου Θεσσαλονίκης<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-10607046327998675442012-01-04T09:20:00.000-08:002012-01-04T09:20:41.378-08:00Οι φόβοι των παιδιών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-d9rZ4Xrt_Xs/TwSKU_KEd2I/AAAAAAAAAQY/Q8HCU6VLy74/s1600/Fear.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" rea="true" src="http://3.bp.blogspot.com/-d9rZ4Xrt_Xs/TwSKU_KEd2I/AAAAAAAAAQY/Q8HCU6VLy74/s1600/Fear.jpg" /></a></div> <a href="http://www.ellinofreneia.net/video.php?id=2572">http://www.ellinofreneia.net/video.php?id=2572</a> <br />
<br />
Οι φόβοι των παιδιών ενός δημοτικού σχολείου της Αθήνας, στην κάμερα.<br />
<br />
<br />
Οι δικοί σας φόβοι ποιοί είναι;<br />
<br />
Καλή χρονιά να έχουμε, ξορκίζοντάς τους. <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-89454312420227990912011-12-07T08:02:00.000-08:002011-12-21T10:38:11.251-08:00Για το Στ2 του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ξάνθης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzTwymCgMe8odDp2RnY8TBD6mJVzZxu_Fbu33-r0jBjwaRxZQLFzzeZYXXhwgMKEXLjJ79d5yL41kcOwN0L4xIkI-BsGoGHNdhV_I0xulTqQi5EPvKj27vON0TeWTlOCzp-8SCvPIEAdVw/s1600/Xanthi+St2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" oda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzTwymCgMe8odDp2RnY8TBD6mJVzZxu_Fbu33-r0jBjwaRxZQLFzzeZYXXhwgMKEXLjJ79d5yL41kcOwN0L4xIkI-BsGoGHNdhV_I0xulTqQi5EPvKj27vON0TeWTlOCzp-8SCvPIEAdVw/s1600/Xanthi+St2.jpg" /></a></div>Moυ έγραψε το Στ2 του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ξάνθης:<br />
<br />
"Σας ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δώσατε να γίνουμε παιδικοί συγγραφείς γιατί ίσως μπορεί να μας βοηθήσει στο μέλλον."<br />
<br />
Και απαντώ:<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieZzlKL_WjZE6posYQBHhSKAlaamkWHebfkVBGhph4G_7j60x6p31LzzXJ1EffEwfsA0l-Xk7R0roRs5B4b0FegSCp_FFfpSkp5y6_XV1RechacJpFLeH0euq1lNrvYnRX9bEfmHB-ZF2b/s1600/Xanthi+Tsantes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" oda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieZzlKL_WjZE6posYQBHhSKAlaamkWHebfkVBGhph4G_7j60x6p31LzzXJ1EffEwfsA0l-Xk7R0roRs5B4b0FegSCp_FFfpSkp5y6_XV1RechacJpFLeH0euq1lNrvYnRX9bEfmHB-ZF2b/s1600/Xanthi+Tsantes.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Αγαπητό Στ2 είστε ακτύπητο τμήμα. Είστε δημιουργικοί, με φαντασία αλλά και με κέφι για δουλειά. Με εντυπωσίασε που δουλέψατε τόσο ωραία σε μικρές ομάδες. Φυσικά πίσω από κάθε ακτύπητη ομάδα, κρύβεται και μία ακτύπητη δασκάλα ή δάσκαλος. Μην το ξεχνάμε!<br />
Με τέτοια προσόντα, πιστεύω ότι θα πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας. Να μην παρασυρθείτε από την αδιαφορία και τον ατομικισμό. Εσείς να μείνετε πάντα διαφορετικοί.<br />
Και η Para-mythou θα είναι πάντα εδώ για να φιλοξενεί τις εμπνεύσεις, τις επιτυχίες, τους φόβους και τις ανησυχίες σας.<br />
Με αγάπη,<br />
Para-mythou<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyeQgfa7K-7O0xoqlBIhT_qnh2Sqqcw6awV_oXNN1BlM0ewX5Ro4gB9AiOPAcnINZ-kewQoYR7brDT2NNWmMUEOJLLwOt5YTqaOaTpgvtnWuFlWPoZaE_o5wFBVpdejXAkIkzDCJLRaHai/s1600/Xanthi+Efches1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" oda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyeQgfa7K-7O0xoqlBIhT_qnh2Sqqcw6awV_oXNN1BlM0ewX5Ro4gB9AiOPAcnINZ-kewQoYR7brDT2NNWmMUEOJLLwOt5YTqaOaTpgvtnWuFlWPoZaE_o5wFBVpdejXAkIkzDCJLRaHai/s1600/Xanthi+Efches1.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaWDq0e8ryYXWGZ_2kNXGbpN_Uk5LJy0jHUDJbxVy1-dUkzROL9Jjt9OkNlt0mN2ShkAXSSPCwTAKapiJQBLkO5DlRaT_1DESknYpIzoGiVB08b3bQXEwogwoVhQwB38vGkQlQK0JZHW95/s1600/Xanthi+ergasies+toixou.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" oda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaWDq0e8ryYXWGZ_2kNXGbpN_Uk5LJy0jHUDJbxVy1-dUkzROL9Jjt9OkNlt0mN2ShkAXSSPCwTAKapiJQBLkO5DlRaT_1DESknYpIzoGiVB08b3bQXEwogwoVhQwB38vGkQlQK0JZHW95/s1600/Xanthi+ergasies+toixou.jpg" /></a></div><br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-26189820823216106522011-12-05T08:42:00.000-08:002011-12-05T08:53:24.774-08:00Τα ασήμαντα παιδιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaKa2C2Nc8WzC5Rj9M_VDTz6foXj34ZBEcCCSlMhxIvJAw34sK-IQhdpXfKh-Oa4zrFyb66_kmzskaqVlSZ4tByg3-pCyZ9l9gYI_NwDWdnO_zBrOokEAFgTR8bEm4MbyS605zBXeurPdA/s1600/IMG+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dda="true" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaKa2C2Nc8WzC5Rj9M_VDTz6foXj34ZBEcCCSlMhxIvJAw34sK-IQhdpXfKh-Oa4zrFyb66_kmzskaqVlSZ4tByg3-pCyZ9l9gYI_NwDWdnO_zBrOokEAFgTR8bEm4MbyS605zBXeurPdA/s320/IMG+2.jpg" width="320" /></a></div><br />
<em>Συγγραφείς: Γιώργος Aσήμογλου, Βενιαμίν Κόντε, Γιώργος Κυριακίδης</em> <br />
<br />
<em>(Στ' Δημοτικού)</em><br />
Πριν τρία χρόνια ήταν δύο κολλητοί ο Γιώργος και ο Βενιαμίν. Πήγαιναν στο ίδιο σχολείο. Τα παιδιά του σχολείου τους κορόιδευαν γιατί δεν ήταν καλοί μαθητές και τους θεωρούσαν ασήμαντους. Όμως δεν ήταν ασήμαντοι στην πραγματικότητα γιατί ήξεραν πολύ καλή κιθάρα.<br />
<br />
<br />
Τα παιδιά τους κορόιδευαν και δεν τους πίστευαν. Τα αγόρια ο Γιώργος και ο Βενιαμίν πήγαιναν στο ωδείο κάθε μέρα. Εκεί τους πρότειναν να πάρουν μέρος σε μια πολύ μεγάλη συναυλία που θα γινόταν στην πόλη τους. Τα παιδιά δέχθηκαν και ήταν πολύ χαρούμενοι.<br />
<br />
Όταν ήρθε η ώρα της συναυλία ς τα παιδιά έπαιζαν κιθάρα και τραγουδούσαν. Το πλήθος ούρλιαζε από χαρά και ανάμεσά τους ήταν και τα παιδιά του σχολείου.<br />
<br />
Την άλλη μέρα στο σχολείο όλα τα παιδιά όταν είδαν τον Βενιαμίν και τον Γιώργο τους ζήτησαν να συγνώμη και να τους συγχωρέσουν .<br />
<br />
Τα παιδιά τους συγχώρεσαν και από τότε παίζουν μαζί και περνούν καλά .<br />
<br />
<div style="text-align: center;">ΤΕΛΟΣ</div><br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-72173871549773272772011-12-05T07:20:00.000-08:002011-12-05T08:08:47.455-08:00Μια τρελή τρελή φάρμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzWZKuhweFo_-Aj7ByYEDenWbi7YdF3uKy5JqfrCDzys9A7wMz_26CLPD4wy4Kh9K1yMKoSae1n3UcXGI0_Z2ufNvN0hBmlPZIjdnMC4m7qz-GR5CTaOwgMiD0AUxch26daQybD33HqiXB/s1600/Mia+treli+farma+exofyllo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dda="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzWZKuhweFo_-Aj7ByYEDenWbi7YdF3uKy5JqfrCDzys9A7wMz_26CLPD4wy4Kh9K1yMKoSae1n3UcXGI0_Z2ufNvN0hBmlPZIjdnMC4m7qz-GR5CTaOwgMiD0AUxch26daQybD33HqiXB/s320/Mia+treli+farma+exofyllo.jpg" width="226" /></a></div><br />
<em>Συγγραφείς: Δέσποινα Κοσκινά</em><br />
<em></em><br />
<em>Νικολέτα Παπαδοπούλου</em><br />
<em>Ελεωνόρα Τριανταφυλλίδου</em><br />
<em>Χουσεϊν Ογλού Χουσεϊν </em><br />
<em>(Στ' Δημοτικού)</em><br />
<br />
<br />
Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό χωριουδάκι στο βάθος, υπήρχε μια φάρμα που λεγόταν η « Φάρμα του Παραδείσου».<br />
<br />
Σε αυτό το χωριό υπήρχε και ένας ζωοκλέφτης ο Αλαμέντας Σλιμ, όπου είχε και δύο βοηθούς: τον Αλ και τον Σιμ που έκλεβαν όλα τα ζώα. Τη νύχτα πήγαιναν σε μία φάρμα ο Αλαμέντας Σλιμ, έλεγε ένα μαγικό τραγούδι που μάγευε όλα τα ζώα και τον ακολουθούσαν. Μετά τα πουλούσε και έτσι έβγαζε λεφτά. Επίσης όταν ήταν να πουληθεί κάποια φάρμα ο Σλιμ, μεταμφιεζόταν από ζωοκλέφτης σε απλός αγοραστής και τις αγόραζε. <br />
<br />
Μια μέρα ο ταχυδρόμος πήγε μια επιταγή από τη τράπεζα στη «Φάρμα του Παραδείσου» για να πληρώσουν 750 ευρώ. Η κυρία Μάντεβη, η οποία ήταν η ιδιοκτήτρια της φάρμας, δεν είχε τόσα να πληρώσει και αν δεν τα πλήρωνε η φάρμα θα πουλιόταν.<br />
<br />
Οι δύο αγελάδες που ζούσαν στη φάρμα, η κυρία Κάλογουεη και η κυρία Μάντη, βγήκαν από τη φάρμα για να βρουν τον ταχυδρόμο. Όταν τον βρήκαν άκουσαν να λέει ότι όποιος βρει τον Αλαμέντα Σλιμ θα πάρει 750 ευρώ. Οι δύο αγελάδες πήγαν να βρουν τον Σλιμ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5-RO5o45JDKWUXYwSW8RjJ0P1lA_KRqTX-jX2YUyTRXXeaFN7fm8madC9GOOSp5nuR4lQsoIx4ucNAZWfudzh0QXiwfUJZ7extLI4avFkpAfNQf_okhys9qS5vF-K-l6OUdskn-bWkIPU/s1600/Treli+farma+2a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dda="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5-RO5o45JDKWUXYwSW8RjJ0P1lA_KRqTX-jX2YUyTRXXeaFN7fm8madC9GOOSp5nuR4lQsoIx4ucNAZWfudzh0QXiwfUJZ7extLI4avFkpAfNQf_okhys9qS5vF-K-l6OUdskn-bWkIPU/s320/Treli+farma+2a.jpg" width="258" /></a></div><a name='more'></a>Στο δρόμο συνάντησαν ένα κοπάδι με βόδια. Εκείνη την ώρα ακούστηκε ένας πυροβολισμός και εμφανίστηκε ο Σλιμ, που για να μαγέψει τα βόδια είπε το μαγικό τραγούδι που τα μαγεύει. Όλα τα ζώα είχαν μαγευτεί και τον ακολουθούσαν εκτός από τη Μάντη η οποία τραγουδούσε το δικό της μουσικό κομμάτι τότε, όπου αμέσως πρόλαβε και έκλεισε τα αυτιά της Κάλογουεη.<br />
<br />
Τo βράδυ άρχισε να βρέχει και οι δύο αγελάδες ξάπλωσαν κάτω από ένα δέντρο. Το πρωί ξύπνησαν και βρήκαν δίπλα τους να τις περιμένει πρωινό, όπου μόλις το είδαν το έφαγαν και ξαφνικά βρέθηκε μπροστά τους ως δια μαγείας ένας λαγός οπού εκείνος έφτιαξε το πρωινό τους. Ο λαγός βοήθησε τις αγελάδες να βρουν τον Σλιμ ώσπου βρέθηκαν κι οι τρεις μπροστά σε ένα ορυχείο μετά από πολύ δρόμο. Μπήκαν μέσα στο ορυχείο όπου εκεί βρήκαν ένα καρότσι, ένα σχοινί και ένα πιάτο. Τα πήραν μαζί τους και σχεδίασαν ένα σχέδιο. Ο λαγός θα έσμπρωχνε το καρότσι για να ρίξει τον Σλιμ μέσα μόλις τον βρούνε , η Κάλογουεη θα τον έδενε κι η Μάντη θα τον χτυπούσε με το πιάτο έτσι ώστε να χάσει για λίγο τις αισθήσεις του. Μόλις τον είδαν τον Σλιμ ο λαγός έσμπρωξε το καρότσι και ο Σλιμ έπεσε μέσα σε αυτό, η Κάλογουεη τον έδεσε με το σχοινί και η Μάντη τον χτύπησε με το πιάτο.<br />
<br />
Βγαίνοντας από το ορυχείο κουβαλώντας τον Σλιμ οι αγελάδες στις πλάτες τους, για καλή τους τύχη πάλι ο λαγός τις βοήθησε και βρήκαν μέχρι και το επόμενο τραίνο για να πάνε πίσω στην «Φάρμα του Παραδείσου», σώζοντας το σπίτι τους. Όταν έφτασαν πίσω έβγαλαν τον Σλιμ από το τραίνο και τον πήγαν κατευθείαν στην αστυνομία όπου και πήραν τα 750 ευρώ και έτσι η «Φάρμα του Παραδείσου» σώθηκε και ο Σλιμ μπήκε στην φυλακή επιτέλους με τους δύο βοηθούς του αφού η αστυνομία βρήκε και αυτούς.<br />
<br />
Έτσι έζησαν όλοι καλά και εμείς καλύτερα κι όλα τα ζώα και οι φάρμες επέστρεψαν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI-TG-jH7ush6cNP5UTi5Pl0N9BDhQrv9YIhH7vKAbw6UAbJgB2mFF43PNW-WOLKIvItZbShyhNsGfl1TAOE8-QnL90mX4ztpGoendmocI6wKaMs1nz_Z3azd_0DcgprYVCM0rXQQV4nQj/s1600/Treli+farma+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dda="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI-TG-jH7ush6cNP5UTi5Pl0N9BDhQrv9YIhH7vKAbw6UAbJgB2mFF43PNW-WOLKIvItZbShyhNsGfl1TAOE8-QnL90mX4ztpGoendmocI6wKaMs1nz_Z3azd_0DcgprYVCM0rXQQV4nQj/s320/Treli+farma+2.jpg" width="226" /></a></div><br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-22034879369940239452011-11-29T11:01:00.000-08:002011-11-29T11:01:00.172-08:00Κολλητές για πάντα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqPj6Pzy8erGavN-QELU4A5gNTT_-LEreV8hAq1IKjCax3ephsx8nN7xUg0XxyAFShfaey44Jco17gsOL10aAyiQnCPi4LoPwDZPvl92bs2r1Y6xPwQi1efoIhy6li6eWbLzmRpvFhLGru/s1600/Kollites1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqPj6Pzy8erGavN-QELU4A5gNTT_-LEreV8hAq1IKjCax3ephsx8nN7xUg0XxyAFShfaey44Jco17gsOL10aAyiQnCPi4LoPwDZPvl92bs2r1Y6xPwQi1efoIhy6li6eWbLzmRpvFhLGru/s320/Kollites1.jpg" width="225" /></a></div><span style="color: magenta;"><span style="color: black;"><em>ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: Άννα Αποστολίδου, Λυδία Μακρή, Γεωργία Μπεμπέκη, Ευαγγελία Σπανοπουλου, Αλεξία Γρηγοριάδου</em><strong><em> </em></strong></span></span><br />
<em><span style="color: black;">ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΙ: Κατερίνα Μάτη, Ευαγγελία Σπανοπούλου </span></em><br />
<span style="color: black;"><em>ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Λυδία Μακρή </em></span><br />
<strong><br />
<em></em></strong><br />
<em><span style="color: black;">ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Άννα</span><span style="color: black;"> Αποστολίδου</span><strong> </strong></em><br />
<em><br />
</em><br />
<em><span style="color: black;">ΣΥΝΤΑΞΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Αλεξία Γρηγοριάδου </span></em><br />
<em><span style="color: black;">ΕΚΤΥΠΩΣΗ: Γεωργία Μπεμπέκη </span></em><br />
<strong><br />
</strong><span style="color: black;"><em>ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΥΜΥΑΛΟΣ</em></span><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Μια δυνατή φιλία</strong><br />
<br />
Κάποτε υπήρξε μια δυνατή φιλία ανάμεσα σε επτά κορίτσια. Αυτές ήταν η Δήμητρα, η Έμιλυ, η Δάφνη, η Ελισάβετ και η Χριστίνα. Πήγαιναν στο ίδιο σχολείο και πάντα περνούσαν φανταστικά.<br />
Μάλωναν, γελούσαν, έκλαιγαν, μοιράζονταν μυστικά και περνούσαν δύσκολες στιγμές.Μαζί πήγαιναν εκδρομές έκαναν μπιτσάμα πάρτη και ήταν πιο δεμένες από ποτέ. Πίστευαν πως θα ήταν δεμένες για όλη τους τη ζωή. Ένα απρόοπτο γεγονός όμως τις χώρισε για πάντα ή έτσι νόμιζαν.<br />
<br />
<br />
Πήγαιναν στο ίδιο γυμνάσιο συγκεκριμένα στην τρίτη γυμνασίου και η κάθε μία από αυτές είχε τη δική της προσωπικότητα. Έτσι αν τις ένωναν θα έβγαινε κάτι απίθανο!<br />
<br />
Μία μέρα που πήγαιναν σχολείο ο διευθυντής τους ανακοίνωσε πως θα πάνε εκδρομή στο Παρίσι! Επίσης σίγουρα θα έβλεπαν τον Πύργο του Άιφελ και μετά θα πήγαιναν να επισκεφθούν και το πάρκο της Disneyland. Μόλις το άκουσαν αυτό τα κορίτσια τις έπιασε πανικός! Όλη την ημέρα δεν σκέφτονταν τίποτα άλλο από το τι θα κάνουν στο Παρίσι. Τι ρούχα θα πάρουν μαζί τους, να διαβάσουν καλά τα γαλλικά σε περίπτωση που χρειαστεί να επικοινωνήσουν με κάποιο ξένο, αλλά πρώτα από όλα η Έμιλυ σκέφτηκε να κάνουν ένα μπιτσάμα πάρτη το Σάββατο στο σπίτι της για να τα πούνε όλα εκεί. Καμιά δεν είχε αντίρρηση έτσι θα «φούσκωναν» από ιδέες και το Σάββατο θα τις πετούσαν όλες στο σπίτι της Έμιλυ. «Τι ωραίο να ακούς τις ιδέες των άλλων και να λες και τη δική σου» αυτή είναι η άποψη της Δάφνης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrl2G3Tn4FG8QEA0PhPXzdthTYNj1PuklDrm6woVEh42HFyRE1omdKqWkyouKmo0IaG4cq2D4cXsBypfRrEw1nLMTivTfwvtXgpkvuhmOXA8n9uWdYvYr_YUNPQjpx4pPj0MXTrbJ_35cw/s1600/Kollites2+School.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrl2G3Tn4FG8QEA0PhPXzdthTYNj1PuklDrm6woVEh42HFyRE1omdKqWkyouKmo0IaG4cq2D4cXsBypfRrEw1nLMTivTfwvtXgpkvuhmOXA8n9uWdYvYr_YUNPQjpx4pPj0MXTrbJ_35cw/s320/Kollites2+School.jpg" width="230" /></a></div><strong><span style="background-color: white; color: magenta;">Πυτζάμα πάρτυ</span></strong><br />
<strong><span style="background-color: white; color: magenta;"><br />
</span></strong>Το Σάββατο το βράδυ άρχισαν να μαζεύονται όλες στο σπίτι της Έμιλυ. Στην αρχή πήγαν na ετοιμάσουν τις ιδέες τους για να ξέρουν τι θα πουν.Δεν είπαν και γιατί το φαγητό ετοιμάστηκε και όλες έτρεξαν στην κουζίνα. Βέβαια πρώτη και καλύτερη έκατσε η Χριστίνα, επειδή είχε μία πάρα πολύ καλή σχέση με το φαγητό. Αφού όλες φάγανε μέχρι λιποθυμίας πήγανε αργότερα στο δωμάτιο της Έμιλυ για να συζητήσουνε. Συζήτησαν, χόρεψαν, τραγούδησαν και πιο πολύ διασκέδασαν. Το βράδυ πλέον αφού κοιμήθηκαν αρκετά αργά ήταν έτοιμες για την Δευτέρα που θα έκαναν αυτό το ταξίδι. Την πιο πολύ αγωνία την είχε η Ελισάβετ, γιατί πρώτη φορά θα πήγαινε στο εξωτερικό. Το να πάει στο Παρίσι ειδικά ήταν το όνειρο της και θα το πετύχαινε. Φανταστείτε τι ωραία που θα ένιωθε .<br />
<br />
<a name='more'></a>Μετά από άλλη μια ημέρα αγωνίας και χαράς για την εκδρομή αυτή ήρθε η Δευτέρα και η στιγμή που θα ξεκινούσε μια αληθινή περιπέτεια για όλες τους και για όλα τα παιδιά της τρίτης γυμνασίου. Η Χριστίνα από την αγωνία δεν έφαγε τίποτε όλο το πρωί, η Ελισάβετ έκανε κύκλους στο σπίτι της (πριν φύγει για το σχολείο), η Δήμητρα (που ήταν πολύ καλή στα μαθηματικά) έκανε τις πράξεις στο μυαλό της για να ηρεμήσει, η Δάφνη και η Φένια δεν κοιμήθηκαν όλο το βράδυ, όσο για την Έμιλυ δεν μπορώ να πω εκτός από ότι όλη την ημέρα πήγαινε στην τουαλέτα. Έτσι όλες τους σε μία περίεργη κατάσταση ξεκίνησαν με το λεωφορείο για την Θεσσαλονίκη (από εκεί μετά θα έφθαναν με το αεροπλάνο στο Παρίσι). Στην διαδρομή για την Θεσσαλονίκη είχε σχετικά ησυχία, γιατί αν το καλοσκεφτείτε ήταν ακόμα πρωί και όλοι ήταν πολύ κουρασμένοι. Οι περισσότεροι κοιμόντουσαν, οι άλλοι άκουγαν μουσική και πάντως λίγοι συζητούσαν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgemERc3dINK38xD5IyAO0KEQzrhGzTc9Ikrv96-cme8mkFuW4sMFK5__FwQ5LYTXSOu7PsLa8CG7lBK5snchDEhd7-PXVta-a9J_fTLHU2_lYmMhV9wxZuJRR2LzF81-nSbG_n13kVQvs4/s1600/Kollites3+Airplane.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" height="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgemERc3dINK38xD5IyAO0KEQzrhGzTc9Ikrv96-cme8mkFuW4sMFK5__FwQ5LYTXSOu7PsLa8CG7lBK5snchDEhd7-PXVta-a9J_fTLHU2_lYmMhV9wxZuJRR2LzF81-nSbG_n13kVQvs4/s320/Kollites3+Airplane.jpg" width="320" /></a></div><span style="color: magenta;"><strong>Στο Παρίσι</strong></span><br />
<br />
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο όλοι με τα πράγματα τους ήταν πλέον ψύχραιμοι.Τα κορίτσια ενθουσιασμένα επιβιβαστήκαν στο αεροπλάνο. H Δάφνη έκατσε με την Ελισάβετ, η Χριστίνα με την Φένια και η Έμιλυ με την Δήμητρα. Έκατσαν φυσικά η μία πίσω από την άλλη για να μιλάνε . «Θα ήταν πιο καλά αν είχε και γαλαρία» πίστευε η Δήμητρα. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Μέσα στο αεροπλάνο όση ώρα ταξίδευε η Έμιλυ και η Δήμητρα που κάθονταν μαζί άκουγαν μουσική και τραγουδούσαν. Η Δάφνη με την Ελισάβετ κοιτούσαν έξω από το παράθυρο και σχολίαζαν ενώ η Χριστίνα και η Φένια έκαναν διαφορετικά πράγματα. Η Φένια συζητούσαν με τα άτομα δίπλα της ενώ η Χριστίνα (που δεν έφαγε πρωινό ) είχε λυσσάξει της πείνας έτρωγε αυτά που είχαν κεράσει οι αεροσυνοδοί. Όλοι τους πίστευαν πως η διαδρομή αεροπορικώς ήταν απίθανη και όλοι διασκέδασαν. <br />
<br />
<br />
Μετά από αρκετές ώρες φτάσανε στην Γαλλία και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι που είναι το όνειρο κάθε κοριτσιού. Το ξενοδοχείο τους ενθουσίασε όλους καθώς και οι έξι φίλες βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο. Το δωμάτιο δεν τις χωρούσε πολύ, γιατί συνήθως μπαίνουν σε τριάδες τα παιδιά όχι σε εξάδες αλλά αυτό δεν τις ενόχλησε μιας και ήταν όλες μαζί. Μέχρι να φύγουν τα παιδιά και να πάνε να δουν τον πύργο του Άιφελ, όλη εκείνη την ώρα οι κολλητές εξερευνούσαν το δωμάτιό τους και ήταν πραγματικά ενθουσιασμένες. Είδαν και εξερεύνησαν την κάθε τρύπα και το κάθε σημείο που υπήρχε. Φτάνοντας στον πύργο του Άιφελ ήταν όλοι κατενθουσιασμένοι για αυτό που θα δουν. Τα κορίτσια κοίταξαν ψηλά και αντίκρισαν τον πύργο μέχρι την μέση. Πιο ψηλά δεν φαινόταν. Όλοι λυπήθηκαν πολύ όταν συνειδητοποίησαν πως δεν θα ανέβουν μέχρι επάνω. Όμως τράβηξαν φωτογραφίες και βίντεο και όλα πήγαν θαυμάσια.<br />
<br />
Εκείνη την ημέρα θα την κρατήσουν αξέχαστη όλα τα παιδιά. Σε όλους άρεσε αυτή η εμπειρία όμως πιο πολύ απ’ όλους άρεσε στην Δήμητρα. Γύρισαν το βράδυ στο ξενοδοχείο και όλοι ξεράθηκαν στον ύπνο, όλοι εκτός από τα έξι κορίτσια. Δηλαδή τα πέντε, η Χριστίνα με τόσα που έφαγε δεν άντεχε να μείνει ξύπνια. Οι άλλες πέντε όμως δεν ήξεραν τι να κάνουν. Είχαν υπερένταση από το πρωί. <br />
<br />
Την επόμενη μέρα όλοι σηκώθηκαν και ξεκίνησαν να πάνε στην Disneyland. Οι δάσκαλοι ήταν υπεύθυνοι για μας να μην χαθούμε και να είμαστε εντάξει. Όταν φτάσαμε με το λεωφορείο έξω από τη Disneyland μείναμε έκπληκτες. Φάνηκε σαν έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο παιχνίδια. Τα κορίτσια αποφάσισαν να ανέβουν στο τρενάκι το οποίο ήταν όλο περίεργες καμπύλες και δεν υπήρχε καθόλου ευθεία με ομαλό ρυθμό. Όταν το είδαν τρόμαξαν αλλά ταυτόχρονα το είδαν σαν περιπέτεια. Οπότε πήραν την απόφαση να ανέβουν στο τρενάκι. Ενώ περίμεναν να έρθει η σειρά τους να ανέβουν το ξανασκέφτηκαν και το ξανασκέφτηκαν και αποφάσισαν … να ανέβουν!!! Έκατσε η μία πίσω από την άλλη και ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν. <br />
<br />
Τη στιγμή που ακούστηκε η σφυρίχτρα της εκκίνησης όλες άλλαξαν γνώμη μα ήταν πολύ αργά. Το τρενάκι ξεκίνησε και έφερνε συνέχεια σβούρες και στροφές, ανεβοκατέβαινε συνέχεια και όλοι τσίριζαν. Όταν ήρθε η ώρα να κατέβουν, τα κορίτσια είχαν ζαλιστεί τόσο που δεν μπορούσαν να περπατήσουν καλά και ζαλισμένες που ήταν χάθηκαν από το τμήμα τους. Έκατσαν σε ένα παγκάκι και όταν ξύπνησαν και συνειδητοποίησαν που βρίσκονται τα έχασαν. Δεν κατάφεραν να μείνουν ψύχραιμες για πολύ και από το άγχος τους δεν καταλάβαιναν και δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν στα γαλλικά. Πέρασε αρκετή ώρα και ξαφνικά συνάντησαν ένα κορίτσι το οποίο μιλούσε Ελληνικά και είχε έρθει στη Γαλλία για τις δουλειές των γονιών της. Το όνομά της ήταν Σάρα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3hAkwZ11-fpOkQXDglPscc3lT5K4eaaibNyXgun8O6BL5c6aGIR6R-vOE58fccyVAfBsviMZrNFrjqT8gG0KD53eS0nrvbl_-xIOZBA8zh6KlfWWCtOEDFAdNhoZxZx-sQ4nTT-mezCZ_/s1600/Kollites4+Disneyland.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" height="227" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3hAkwZ11-fpOkQXDglPscc3lT5K4eaaibNyXgun8O6BL5c6aGIR6R-vOE58fccyVAfBsviMZrNFrjqT8gG0KD53eS0nrvbl_-xIOZBA8zh6KlfWWCtOEDFAdNhoZxZx-sQ4nTT-mezCZ_/s320/Kollites4+Disneyland.jpg" width="320" /></a></div><br />
<span style="color: magenta;"><strong>Σάρα</strong></span><br />
Η Σάρα ζούσε λίγα χρόνια στη Γαλλία. Έτσι ήξερε καλά γαλλικά και θα μπορούσε να τις βοηθήσει. Τα κορίτσια άρχισαν να νιώθουν καλύτερα. Αφού ένιωθαν καλύτερα άρχισαν να περιγράφουν στη Σάρα πως ήταν το τμήμα τους, μήπως τους είδε και αν μπορεί να τους βοηθήσει. Η Σάρα δεν ήξερε και δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιους της έλεγαν. Ήξερε όμως καλά την Disneyland μιας και ζούσε εκεί κοντά. Ήταν της να τους βοηθήσει να βρουν το τμήμα τους. (Άσε που τις συμπάθησε από την πρώτη ματιά και ούτως ή άλλως θα ήταν άσχημο να αρνηθεί). Στην αρχή ήταν όλες αμήχανες για το που μπορεί να βρισκόταν η τάξη τους, αλλά αργότερα η Σάρα σκέφτηκε να πάνε σε κάθε παιχνίδι της Disneyland. Για να βλέπουν και να ρωτάνε τον κόσμο αν είδε την τάξη των κοριτσιών. Αμέσως όλες συμφώνησαν, επειδή έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε άλλη λύση.<br />
<br />
Πήγαν σε αρκετά παιχνίδια μέχρι που τα κορίτσια είδαν την τάξη τους και αφού ευχαρίστησαν τη φίλη τους τη Σάρα έτρεξαν στις δασκάλες τους. Οι δασκάλες βέβαια δεν το κατάλαβαν πως τα κορίτσια έλειπαν, γιατί ήταν τόσος ο θόρυβος και τόσα τα παιδιά που δεν θα καταλάβαιναν τίποτα ακόμα κι αν έλειπε το μισό τμήμα. Και οι έξι φίλες κουρασμένες γύρισαν στο ξενοδοχείο για ύπνο μετά από τόση κούραση. Δεν θα ξεχάσουν ποτέ όμως τη βοήθεια της Σάρας μια και ήταν τόσο συμπαθητική και ευγενική και που βρήκε φυσικά χρόνο να ασχοληθεί με κάτι ξένα κορίτσια. Για όλα τα παιδιά ήταν τέλεια η εμπειρία αυτή.<br />
<br />
Μετά από μία εβδομάδα ακριβώς ήρθε στο γυμνάσιο ένα καινούργιο κορίτσι και θα πήγαινε στην τάξη των έξι κολλητών. Όλες βέβαια ήταν πολύ ενθουσιασμένες και θα έπρεπε να είναι αξιοπρεπείς και ευγενικές με το καινούργιο άτομο για να νιώσει σαν το σπίτι του. Την άλλη μέρα τα κορίτσια πήγαν στο σχολείο με την καλύτερη διάθεση. Μπαίνοντας στην τάξη για μάθημα αφού όλα τα παιδιά έκατσαν στα θρανία τους, η κυρία σηκώθηκε και φώναξε την καινούρια μαθήτρια να μπει μέσα. Τη στιγμή που την είδαν τα κορίτσια την κατάλαβαν αμέσως και ήταν έτοιμες να τσιρίξουν. Συγκρατήθηκαν όμως γιατί δεν έπρεπε να καταλάβει η κυρία τους όλη την ιστορία τα ης Disneyland. Ευτυχώς για αυτές το κορίτσι δεν τις είδε. Το κορίτσι αυτό δεν σας είπα πριν ποιο είναι. ¨Ήταν έκπληξη. Θα σας το πω τώρα ήταν η Σάρα! <br />
<br />
Πραγματικά ήταν η Σάρα. Μετακόμισε πάλι, χάρη στη δουλειά των γονιών της. Την πρώτη μέρα στο διάλειμμα όλη η κοριτσοπαρέα έτρεξε γρήγορα να βρει τη Σάρα για να ξέρει τι γίνεται και να καταλάβει πως όλες την θέλουν για φίλη τους. Όταν την βρήκαν την είδαν να κάθεται μόνη στα παγκάκια και να σκέφτεται. Την πλησίασαν και ενθουσιασμένα της φώναξαν πως χάρηκαν που την είδαν. Εκείνη την στιγμή ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της. Κατάλαβε πως δεν θα ήταν μόνη.<br />
<br />
<br />
<span style="color: magenta;"><strong>Ο ανταγωνισμός που μας ενώνει</strong></span><br />
Κάθε μέρα όλα τα κορίτσια έρχονταν και πιο κοντά με την Σάρα και από την πρώτη στιγμή κατάλαβαν πως θα γίνονταν κολλητές όλες μια μέρα. Στο σχολείο συζητούσαν και έλεγαν όλα τα μυστικά τους. Μια μέρα έγινε μια παρεξήγηση και τα κορίτσια μάλωσαν. Ο λόγος που τσακώθηκαν δεν ήταν σοβαρός απλά να όλες ήταν ίδιες σε ένα πράγμα, ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ! <br />
<br />
Έτσι λοιπόν μια μέρα στη γυμναστική τα κορίτσια μπήκαν σε διαφορετικές ομάδες και η Δάφνη έτυχε να κάνει ένα λάθος που κόστισε ένα γκολ παραπάνω και δεν το παραδεχόταν. Η Δήμητρα, η Έμιλυ και η Χριστίνα ήταν στην άλλη ομάδα και αφού το πρόσεξαν της είπαν πως έκανε λάθος. Το γκολ δεν μετρούσε. Η Φένια, η Ελισάβετ και η Σάρα ήταν στην άλλη ομάδα. Γι’ αυτό προσπάθησαν να καλύψουν το λάθος μιας κι έχαναν, ακόμη κι αν ήξεραν πως δεν ήταν σωστό. Αυτός ο τσακωμός κράτησε μια εβδομάδα . Μεταξύ τους τα κορίτσια δεν μιλούσαν καθόλου. Αφού όμως πέρασε μια εβδομάδα πήγε η Δήμητρα στις άλλες και η Σάρα (από την άλλη ομάδα) και ζήτησαν να συμφιλιωθούν γιατί δεν μπορούσαν η μια μακριά από την άλλη. Γι’ αυτό όλες έγιναν πάλι φίλες χάρη στη Δήμητρα και τη Σάρα. Συνέχισαν να είναι φίλες και έλπιζαν να μην ξαναμαλώσουν ποτέ. Στο σχολείο όλες ήταν πολύ καλές μαθήτριες και συγκεκριμένα ή Δήμητρα και η Έμιλυ. Όλες όμως ήταν το ίδιο. Έτσι πίστευαν. <br />
<br />
<strong><span style="color: magenta;">Και τα χρόνια πέρασαν...</span></strong><br />
<br />
Τα χρόνια πέρασαν και τα κορίτσια σε λίγους μήνες θα άφηναν και το λύκειο. (Τώρα η Σάρα θα έμενε για πάντα στην πόλη εκείνη με τις φίλες της. Δεν θα τις άφηνε) Και οι επτά έκαναν παρέα παντού, επισκέπτονταν διάφορα μέρη και έκαναν διάφορα πράγματα μαζί. Καμιά όμως δεν σκέφτηκε τι θα γίνει μετά το λύκειο. Μάλλον απ’ ότι φαίνεται θα χώριζαν. Αυτό όμως δεν το σκέφτηκαν ποτέ. Το κατάλαβαν πολύ αργά. Δεν είχαν άλλη επιλογή. Όταν έφτασε η μέρα που θα έφευγαν φοιτήτριες, (και θα χώριζαν) ήταν όλες πάρα πολύ δυστυχισμένες . Δεν ήξεραν τι θα έκαναν η μία χωρίς την άλλη. Ήταν πολύ στενοχωρημένες και αρνούταν να το δεχθούν, γιατί αυτό μπορεί να τις χώριζε για πάντα. Την ημέρα εκείνη έκανα μια συνάντηση για να πουν τα πάντα μεταξύ τους, να δώσουν δώρα και να αποχαιρετιστούν με ένα πιτζάμα πάρτι (τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο συμφωνούσαν όλες). Το πιτζάμα πάρτι έγινε στο σπίτι της Ελισάβετ, γιατί ο χώρος ήταν μεγάλος και θα μπορούσαν να κάνουν ότι ήθελαν. Στο πάρτι ήταν χαρούμενες. Διασκέδαζαν, γελούσαν, έλεγαν γεγονότα της ζωής τους και κάποια στιγμή όμως έφτασε ή ώρα για ύπνο. Ήταν αργά, όμως καμία δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Η Έμιλυ, η Φένια, και η Χριστίνα θα ήθελαν να σταματήσει ο χρόνος και όλες να είναι για πάντα ενωμένες όπως ήταν από πολύ μικρές. Η Δήμητρα πάλι θα ήθελε να μην περνούσαν στη σχολή, να ήταν ενωμένες και να άνοιγαν ένα δικό τους μαγαζί. Όσο για τη Σάρα και τη Ελισάβετ ….. εκείνες θα προτιμούσαν να χαλάσει ξαφνικά ο καιρός και να μείνει έτσι για χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο τα λεωφορεία και γενικά όλα τα μεταφορικά μέσα δεν θα λειτουργούσαν και δεν θα πήγαιναν να σπουδάσουν για αρκετά χρόνια και θα ήταν μαζί.<br />
Αυτό βέβαια δεν μπορούσε να γίνει. Είναι κάτι πολύ φανταστικό.<br />
<br />
Την επόμενη μέρα τα κορίτσια θα έπρεπε δυστυχώς να πουν <<Αντίο>>. Δεν το περίμεναν ποτέ αυτό και ήρθε τόσο ξαφνικό. Το μεσημέρι η κάθε μια θα έφευγε για να σπουδάσει. Δεν σας είπα κάτι όμως. Κάθε άτομο θα σπουδάσει κάτι διαφορετικό. Η Δήμητρα θα σπουδάσει μαθηματικός, η Χριστίνα <<chef>>,η Φένια νοσηλεύτρια, η Σάρα αισθητικός, η Ελισάβετ κομμώτρια και η Δάφνη γυμνάστρια.<br />
<br />
Η κάθε μια έφυγε, πήρε το δικό της δρόμο. Όλες ήταν πιο πολύ δυστυχισμένες [που θα άφηναν πίσω τους τα πάντα] παρά περίεργες και ενθουσιασμένες για την καινούργια τους ζωή. Έπρεπε όμως να το δεχτούν. Φεύγοντας αφού το χώνεψαν καλά και το συνειδητοποίησαν, άρχισαν να βρίσκουν τρόπους και λύσεις για να επικοινωνούν όσο θα είναι μακριά, έτσι ώστε να μην χαθούν. Έτσι δεν θα χάνονταν και δεν θα διαλύονταν η φιλία τους. Αυτό φυσικά ήταν το απρόοπτο γεγονός! Θα χαλάσει για πάντα η φιλία τους;<br />
<span style="color: magenta;"><strong>Στο Πανεπιστήμιο</strong></span><br />
Μετά από δύο χρόνια στο πανεπιστήμιο ακόμα ήταν φίλες όλες τους, όμως λίγο ξεχασμένες. Με τα πολλά μαθήματα και τις υποχρεώσεις δεν είχαν χρόνο να μιλήσουν μεταξύ τους. Πάλι όμως προσπαθούσαν. Συνήθως έστελναν μηνύματα η μια στην άλλη μέσω κινητού, υπολογιστή...<br />
<br />
Κοντά στο Πάσχα, τα μαθήματα θα ακυρώνονταν και τα κορίτσια πήραν τις παρέες τους και πήγαν στη Θεσσαλονίκη για εκδρομή .Το πρωί (αφού είχαν πάει Θεσσαλονίκη και είχαν μείνει δυο μέρες)πήγαν η κάθε μια με την παρέα της για καφέ. Τυχαία βρέθηκαν όλες στην ίδια καφετέρια. Στην αρχή δεν είδαν η μία την άλλη, επειδή είχαν αλλάξει και λίγο στην εμφάνιση. Αργότερα όμως η Δήμητρα σηκώθηκε να πάει να πάει να πάρει κάτι από το ταμείο και βρέθηκε δίπλα στην Έμιλυ, την παλιά της κολλητή. Την αναγνώρισε αμέσως και, φωνάζοντας το όνομά της, την αγκάλιασε. Αυτό ακούστηκε στα πρώτα τραπέζια, στα οποία κάθονταν οι υπόλοιπες φίλες. Όταν τις είδαν σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και αφότου κοιτάχθηκαν μεταξύ τους αγκαλιάστηκαν όλες μαζί. Μαζί και η Έμιλυ με την Δήμητρα.<br />
<br />
Αγκαλιάστηκαν ,φιλήθηκαν και αμέσως, ξεχνώντας την παρέα με την οποία ήρθαν, άρχισαν να μιλάνε για οτιδήποτε τις συνέβη όλα αυτά τα χρόνια λες και έχουν να βρεθούν για αιώνες αλλά ταυτόχρονα να έχουν συντηρήσει τη φιλία τους.<br />
<br />
Μπερδεμένη υπόθεση! Δεν άφησαν ούτε λεπτομέρεια για το τι τους συνέβη.<br />
<br />
Άφησαν τις παρέες τους και πήγαν στην πλατεία εκεί κοντά. Σε εκείνο το σημείο τα είπαν όλα. Γέλασαν, συγκινήθηκαν και μετά πήραν το δρόμο για τα σπίτια τους. Μετά από αυτή τη συνάντηση η φιλία τους θα αναγεννιόταν και δεν θα χώριζαν ποτέ ξανά! ΘΑ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΦΙΛΕΣ.<br />
<br />
Μετά από αυτό το γεγονός τα κορίτσια κατάλαβαν πως δεν θα χώριζαν ποτέ και πως η φιλία τους θα ήταν παντοτινή.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-13072892465106380032011-11-25T10:51:00.000-08:002011-11-25T12:06:18.768-08:00Oι περιπέτειες του Φαφούτη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM6TwAVxvFwNNyPxf4u-Offab-1YjdNyGd3V8SigXTQ_YwSqjLvLSVCx5Sp8nqUwkUWMhIZRBHJ7KKAeZNsbFQLLF_6Cp2Df86WCeY1hkh4eVF4aEwvPqjDjjV1kQtWLc11TtfVoJPjV51/s1600/Adventures+of.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM6TwAVxvFwNNyPxf4u-Offab-1YjdNyGd3V8SigXTQ_YwSqjLvLSVCx5Sp8nqUwkUWMhIZRBHJ7KKAeZNsbFQLLF_6Cp2Df86WCeY1hkh4eVF4aEwvPqjDjjV1kQtWLc11TtfVoJPjV51/s320/Adventures+of.jpg" width="220" /></a></div><em>Συγγραφείς : Γιάννης Γκράνας, Σωτήρης Σταυρίδης </em><br />
<em>(Στ' Δημοτικού)</em><br />
<em></em><br />
<em><br />
</em><br />
<em>Εικονογράφοι: Κλαούντιο Ντεμάι, Βιτάλης Παπαδόπουλος</em><br />
<em><br />
</em><br />
<em>Εκδόσεις: Μπάρμπα Πέτρος </em><br />
<br />
<br />
Ήταν μια ανοιξιάτικη μέρα, όταν η μητέρα του Φαφούτη η Κλαραμπέλ, πολύ απασχολημένη όπως ήταν, ζήτησε από το γιο της να πάει να της κάνει μερικά ψώνια. <br />
<br />
Ο Φαφούτης δέχτηκε πρόθυμα να εξυπηρετήσει τη μητέρα του. Αλλά επειδή βαριόταν να περπατήσει, ξεκίνησε με το ποδήλατο του.<br />
<br />
Βγαίνοντας από το σούπερ μάρκετ είδε το φίλο του Βασίλη να παίζει με μια παρέα παιδιών. Εκείνος του ζήτησε να μείνει να παίξουν όλοι μαζί. Ο Φαφούτης, χωρίς να σκεφτεί ότι έπρεπε να πάει τα ψώνια στη μαμά του, έκατσε με το Βασίλη και τα υπόλοιπα παιδιά.<br />
<br />
Η ώρα περνούσε και η μητέρα του ανησυχούσε. Ήξερε ότι ο γιος της πάντα ξεχνιόταν όπου και να πήγαινε, όμως αυτή τη φορά είχε αργήσει πολύ. Ο Φαφούτης μαζί με το Βασίλη μετά το παιχνίδι είχαν πάρει τα ποδήλατά τους και συνέχισαν τις βόλτες τους στη γειτονιά.<br />
<br />
<a name='more'></a>Όταν κάποια στιγμή το μεσημέρι γύρισε στο σπίτι τον περίμεναν η μητέρα και ο πατέρας του. Ο Καραμέλας, που είχε ενημερωθεί για το τι είχε γίνει. Του ζήτησαν να υποσχεθεί ότι δεν θα το ξανακάνει και θα γίνει περισσότερο προσεκτικός.<br />
<br />
Αφού όλοι ηρέμησαν και τελείωσαν το μεσημεριανό τους φαγητό, κουβέντιασαν για λίγο και μετά οι γονείς του πήγαν να ξεκουραστούν. Αυτός μπήκε στο δωμάτιό του για να κάνει τις εργασίες του σχολείου του. Τελείωσε γρήγορα και έτσι το βράδυ είδε μαζί με το μπαμπά του τον αγώνα ποδοσφαίρου Ρεάλ-Μπαρτσελόνα.<br />
<br />
Το άλλο πρωί ήταν Σάββατο, η αγαπημένη μέρα του Φαφούτη. Οι γονείς του θα πήγαιναν να τελειώσουν κάποιες δουλειές τους και αυτός θα είχε την ευκαιρία να βρεθεί με τους φίλους του.<br />
<br />
Πήρε λοιπόν τηλέφωνο το Βασίλη και συναντήθηκαν κάτω από το σπίτι του. Ξεκίνησαν το παιχνίδι τους όταν, για κακή τους τύχη, πέρασε από εκείνο το σημείο η αδερφή του Φαφούτη η Κολιτσίδα, μαζί με την φίλη της την Αμάν, μια όμορφη φίλη, ξανθιά κοπέλα από το Ατάρ, μια πόλη της Μαυριτανίας.<br />
<br />
Η Κολιτσίδα και η Αμάν, ήταν δύο κορίτσια που δεν τα ήθελε ο Φαφούτης στην παρέα τους και γι’ αυτό έπαιζαν συνέχεια μόνα τους. Ο Βασίλης με το Φαφούτης για να τις αποφύγουν, πήραν τα ποδήλατά τους και έτρεξαν να πάνε προς τη γειτονιά του Φαφούτη.<br />
<br />
Βιαστικός όπως ήταν, ο Φαφούτης δεν πρόσεξε τη πέτρα που ήταν στην άκρη του δρόμου, χτύπησε με το ποδήλατό του και έπεσε κάτω. Πονούσε πολύ και με μεγάλη δυσκολία έφτασε μέχρι το σπίτι του.<br />
<br />
Μόλις τον είδαν οι γονείς του, στην αρχή φοβήθηκαν, αλλά αμέσως τον περιποιηθήκανε και ζήτησαν να μάθουν τι είχε συμβεί. Ο Φαφούτης τους εξήγησε πως έγιναν τα πράγματα. Τότε λοιπόν του είπαν, πως δεν έπρεπε να φέρονται με τέτοιο τρόπο στα κορίτσια και ότι όλοι πρέπει να είναι αγαπημένοι και φίλοι μεταξύ τους.<br />
<br />
Από τότε η παρέα του Βασίλη και του Φαφούτη μεγάλωσε, αφού πλέον έπαιζαν μαζί τους και η Κολιτσίδα με την Αμάν.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><em>Η ομάδα: Γιάννης Γκράνας, Σωτήρης Σταυρίδης, Νικολίν Ντεμάι, Κλαούντιο Ντεμάι, Βιτάλης Παπαδόπουλος</em><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-57497580512680242682011-11-20T23:24:00.000-08:002011-11-25T10:38:49.221-08:00Oι περιπέτειες του ντετέκτιβ Μίκυ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMY7ptkON1BqvE-swfcWX13B6E9VLHmq0VizuCkCSHFXRB1SnDwHYMdIeJ1HWrVPv8NxZzbozQTcwzJUO57zq70w4sbuYLcWcWH6Jh8ZfRT5Hg6LuJSoKPdUEfXAAq7_HVnHqRvpy0Ob2Z/s1600/Mickey+Exofyllo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMY7ptkON1BqvE-swfcWX13B6E9VLHmq0VizuCkCSHFXRB1SnDwHYMdIeJ1HWrVPv8NxZzbozQTcwzJUO57zq70w4sbuYLcWcWH6Jh8ZfRT5Hg6LuJSoKPdUEfXAAq7_HVnHqRvpy0Ob2Z/s320/Mickey+Exofyllo.jpg" width="219" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><span style="color: black; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><span style="font-family: Arial;"><span style="color: black; font-family: "Arial", "sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;"><br />
Συγγραφείς: Γιώργος Γεωργακούδης, Στέφανος Γεωργακούδης, Βαγγέλης Χατζηκωνσταντίνου <br />
Επιμέλεια: Στέφανος Γεωργακούδης<br />
Εικονογράφηση: Βαγγέλης Xατζηκωνσταντίνου <br />
Πρώτη έκδοση: Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2011<br />
Εκδόσεις Παπάκι<br />
<br />
<em>Τυπώθηκε σε χαρτί φιλικό προς το περιβάλλον </em></span></span></span><span style="color: black; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><span style="font-family: Arial;"><span style="color: black; font-family: "Arial", "sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;"></span></span></span><span style="color: black; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><span style="font-family: Arial;"><span style="color: black; font-family: "Arial", "sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;"></span></span></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="color: black; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><span style="font-family: Arial;"><span style="color: black; font-family: "Arial", "sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;"></span>Περίληψη: </span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="color: black; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><span style="font-family: Arial;">Το Μαύρο Φάντασμα καταστρώνει ξανά τρομερά και επικίνδυνα σχέδια για θέματα που αφορούν την αστυνομία. Δυστυχώς ο Μίκυ τα μαθαίνει και έτσι τον απαγάγουν. Θα εκπληρωθούν τα σχέδια του Μαύρου Φαντάσματο; Ο Μίκυ θα το σκάσει από τους απαγωγείς; Θα πιαστεί το Μαύρο Φάντασμα;</span></span></div><span style="color: black; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><span style="font-family: Arial;"></span></span> <br />
<a name='more'></a><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"></div>Κεφάλαιο 1<br />
<br />
Μια μέρα στη Μίκυσίτι, ο Μίκυ έκανε μια βόλτα στα σκοτεινά στενά της πόλης όταν πρόσεξε σε έναν τοίχο τις ακόλουθες λέξεις :ΕΛΑ ΝΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ ΜΙΚΥ. To μήνυμα ήταν γραμμένο με αίμα.<br />
<br />
Ο Μίκυ έβγαλε από την τσέπη του ένα ειδικό δοχείο και πήρε ένα μικρό δείγμα DNA . Ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί. Άρχισε να τρέχει προς το μέρος από το οποίο ακούστηκαν οι πυροβολισμοί. Μετά είδε μια σκιά …Tην ακολούθησε, όμως βρέθηκε σε αδιέξοδο . Κοίταξε γύρω του και είδε ένα ανοιχτό καπάκι υπονόμου. Το άνοιξε, αλλά ένα χέρι τον άρπαξε απότομα.<br />
<br />
Ήταν ο αρχηγός, της αστυνομίας, ο Οχάρα. Έβαλε ένα δάχτυλο μπροστά από το στόμα του και ψιθύρισε "Σσσσς". Άρχισαν να περπατούν στις μύτες των ποδιών τους. Προχώρησαν λίγο ακόμα και άρχισαν να ακούνε φωνές. Ο Μίκυ σκέφτηκε "κάπου τον ξέρω αυτόν τον ήχο. Φυσικά και είναι το Μαύρο Φάντασμα".Ο Μίκυ θυμάται τι συνέβη την τελευταία φορά. Είχε μπει σε ένα αμάξι ,αλλά τράκαρε. Από τότε νόμιζε ότι δεν θα το ξαναέβλεπε. Δυστυχώς επέζησε. <br />
<br />
Όμως οι φωνές τον ξύπνησαν από τις αναμνήσεις του. <br />
-Άφησέ με.<br />
-Όχι πριν μου το φτιάξεις.<br />
-Ποτέ.<br />
-Τότε θα πληρώσει η οικογένειά σου . Χα,χα,χα,χα,χα,χα . Ήταν το Μαύρο Φάντασμα.<br />
-Εντάξει θα στο φτιάξω, όμως χρειάζομαι κάποια σπάνια υλικά. <br />
-Μη φοβάσαι θα σου τα φέρω, αλλά το καλό που σου θέλω να μην είναι παγίδα!!! είπε το Μαύρο Φάντασμα.<br />
<br />
Κεφάλαιο 2.<br />
<br />
Στο αρχηγείο ο Μίκυ άνοιξε την πόρτα του γραφείου του φίλου του Οχάρα και είδε να κρατά ο φίλος του ένα φάκελο στα χέρια. <br />
-Τι είναι αυτός ο φάκελος που κρατάς<br />
-Φύγε Τζεηκοπ απάντησε ο Οχάρα που δεν είχει προσέξει τον Μίκυ.<br />
Ο Μίκυ άρχισε να σκέφτεται για αυτό το όνομα, μα ναι ήταν ο χημικός της αστυνομίας που δούλευε με τους κλέφτες …<br />
-Τι εννοείς; είπε δυνατά ο Μίκυ. Ο Οχάρα έμεινε σκεφτικός και είπε με σοβαρό ύφος <br />
-Ο Τζέηκοπ όταν δούλευε ακόμα μαζί μας δούλευε σε ένα απόρρητο σχέδιο για μια καταστροφική μηχανή. Λοιπόν αυτός ο φάκελος έχει στοιχεία για τα υλικά της μηχανής αυτής <br />
-Πρέπει να τους σταματήσουμε πηγαίνοντας στα μέρη που χρειάζεται.<br />
Ο Μίκυ έφυγε σκεφτικός. Τι την θέλει το Μαύρο Φάντασμα την μηχανή. Που θα τη χρησιμοποιούσε και με τι σκοπό;<br />
Πήγε στο σπίτι του και μετά το βραδινό κοιμήθηκε. Άρχισε να θυμάται την ημέρα του πυροβολισμού που για την ακρίβεια έμοιαζε με τον ήχο ενός λύκου και μηχανής, με τον ήχο, ένα μπαμ.<br />
Ξαφνικά ξύπνησε , επειδή κάποιος του έριξε παγωμένο νερό. Μα τι συνέβαινε,τι γινόταν και ποιος τον απήγαγε;<br />
<br />
Κεφάλαιο 3 <br />
<br />
Στο σκοτάδι ο Μίκυ δεν έβλεπε καλά και ούτε καταλάβαινε την φωνή που του φώναζε. Άκουσε όμως αυτά τα λόγια: "Το ήξερα πως θα το καταλάβαινες πως θέλαμε να φτιάξουμε …μηχανή και πως έχεις …,όμως τώρα είναι η ώρα να αποχαιρετίσεις τον γνωστό κόσμο". Μια σκιά φάνηκε στο μόνο φως που υπήρχε …<br />
<br />
Το φως άρχισε να τρεμοπαίζει. Σεισμός; Το δωμάτιο ήταν μαύρο και τον μόνο έπιπλο που υπήρχε ήταν μια καρέκλα από μέταλλο καρφωμένη στο πάτωμα. Εκείνος που τον απειλούσε είχε εξαφανιστεί.<br />
<br />
Ο Μίκυ προσπάθησε να ελευθερωθεί από τα δεσμά του, μα δεν ήταν σχοινί. Ήταν από ένα υλικό που ο Μίκυ δεν γνώριζε καλά. Ένα είδος ζελατίνης που όσο κουνιέσαι τόσο σε σφίγγει. Οπότε χρειαζόταν ένα ειδικό μίγμα για να ξεφύγει και ένα μαχαίρι .<br />
<br />
Όσο προσπαθούσε να ελευθερωθεί άκουγε φωνές να μονομαχούν. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή από τα μεγάφωνα, "Προσοχή Όλες οι μονάδες, αστυνομία ε!." Άμα ήθελε να ελευθερωθεί έπρεπε να κάνει γρήγορα.<br />
<br />
Ο σεισμός άρχισε να δυναμώνει και έτσι ο Μίκυ ως δια μαγείας ελευθερώθηκε. Μα πως ήταν δυνατόν; Τότε είδε ένα βελάκι πίσω του. Κάποιος ήθελε να τον ελευθερώσει για να λύσει το μυστήριο.<br />
<br />
Τώρα το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να φύγει από αυτό το άγνωστο μέρος, αλλά πως θα γινόταν αυτό; Τότε είδε το φως του ήλιου από ένα σωλήνα. Ήταν βρώμικος ήταν αλλά η μόνη έξοδος.<br />
<br />
Ο Μίκυ έχει τρυπώσει μέσα από τις τρύπες, από υπόνομους και ό,τι άλλο εκτός από ένα τόσο βρώμικο σωλήνα για να βγει έξω. Στο σωλήνα το οξυγόνο ήταν λίγο. Ενώ σκαρφάλωνε άρχισε να στάζει κάτι επάνω του. Αυτό το υγρό το είχε ξαναδεί, αφού κάποιος του είχε γράψει ένα μήνυμα. Το υγρό μύριζε παράξενα.<br />
<br />
Ο Μίκυ σκαρφάλωνε χαλαρά όταν χτύπησε κάπου. Είδε πως μάτωσε. Δίπλα του υπήρχαν δύο κρύσταλλοι που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του. Πήρε έναν και συνέχισε να σκαρφαλώνει ώσπου βγήκε στην επιφάνεια. Άρχισε να τρέχει προς τα δυτικά. Δεν ήξερε που βρισκόταν.<br />
<br />
Πήγε κοντά σε μια πολυκατοικία που η είσοδός της έγραφε "κλεψιά ". Όπου κι αν κοίταζε την ίδια οδό έβλεπε και τον ίδιο αριθμό. Σε ποια πόλη βρισκόταν;<br />
<br />
Κανένας δεν υπήρχε στους δρόμους , όμως άκουγε φωνές λες και κρυβόταν από κάτι. Κι αυτός προσπαθούσε να κρυφτεί, γιατί δεν ήθελε να τον δει κάποιος που τον ξέρει ή που θέλει να τον απαγάγει .<br />
<br />
Περπατούσε ώσπου άκουσε κάποιον να του λέει <br />
-Έι… Μέρφι ήρθες Συνάδερφε , ήρθε η ώρα να δώσουμε τη βόμβα που μας είπε το Μαύρο Φάντασμα στην αστυνομία.<br />
-Που θα πάμε; είπε ο Μϊκυ<br />
-Φυσικά στη Μίκυσίτι. Ας ξεκινήσουμε πριν μας δει κανένας, ειδικά ο Μίκυ Μαρς.<br />
-Ποιο είναι το σχέδιο που εγώ δεν το ξέρω<br />
-Εμείς θα πιάσουμε τον Μίκυ Μάους κι εσύ θα βάλεις την βόμβα στο αστυνομικό τμήμα χωρίς να το καταλάβει κανείς. Επίσης εμείς θα μπορούμε να ακούμε τα πάντα. Είπε ο πιο μεγαλόσωμος που φαίνονταν αρχηγός. <br />
<br />
Κεφάλαιο 4<br />
Άρχισαν όλοι να πηγαίνουν Μίκυσίτι με ένα μεγάλο περιπολικό . Όταν έφτασαν λίγα μέτρα μακριά από το αστυνομικό τμήμα, κάπου που δεν φαινόταν καλά, ο αρχηγός είπε <br />
"Πήγαινε μέσα γρήγορα και τα υπόλοιπα με τον ντεντέκτιβ Μίκυ θα τα κανονίσουμε εμείς".<br />
Ο Μίκυ μπήκε στην είσοδο και είδε τον Οχάρα να τον χαιρετά<br />
-Πως πάει Μίκυ;<br />
Ο Μίκυ ξαφνικά άρχισε να κάνει χειρονομίες. Το έκανε για να δείξει στον Οχάρα τι γινόταν κι ευτυχώς εκείνος κατάλαβε τι γινόταν. Ο Οχάρα έβγαλε από την τσέπη του ένα γουόκι –τόκι και κάτι ψιθύρισε. <br />
Ακούστηκαν περιπολικά. Είχαν βρει τους κακοποιούς και μερικοί αστυνομικοί απενεργοποίησαν και κατέστρεψαν τη βόμβα που έμοιαζε με κίτρινο φάκελο.<br />
<br />
Ο Οχάρα ρώτησε τον Μίκυ: "Τι έχασα;" Ο Μίκυ του είπε με λεπτομέρειες και ο Οχάρα του είπε : "Ώστε σε βρήκε το ρομπότ που έφτιαξε η αστυνομία;"<br />
Ο Μίκυ ξαφνιάστηκε και άρχισε να τραυλίζει "Μα,μα,μα ", ";Το ξέρω"<br />
<br />
Όλο το βράδυ ο Μίκυ κατέστρωνε σχέδια . Την άλλη μέρα πήγε από νωρίς στο αστυνομικό τμήμα. Το αστυνομικό τμήμα όμως μόλις είχε εκραγεί και ο Μίκυ είδε κάποιον να μπαίνει σε ένα αμάξι και να φεύγει και ο Μίκυ τον ακολούθησε .<br />
<br />
Ο Μίκυ τον ακολούθησε αλλά μόλις εκείνος έστριψε, ο Μίκυ βρέθηκε σε αδιέξοδο που το μόνο που υπήρχε ήταν μια σιδερένια σκάλα που οδηγούσε σε έναν όροφο πολυκατοικίας .<br />
<br />
Ο Μίκυ ανέβηκε και είδε μπροστά του ένα παράθυρο . Στο παράθυρο μπορούσε να διακρίνει το Μαύρο Φάντασμα, κάποια τσιράκια και τον Οχάρα !<br />
<br />
Κεφάλαιο 5<br />
<br />
Ο Μίκυ τρόμαξε όταν είδε τον Οχάρα όμηρο του Μαύρου Φαντάσματος. Ξαφνικά παρατήρησε ότι το μαύρο Φάντασμα κρατούσε ένα μεγάλης τεχνολογίας όπλο και τον απειλούσε.<br />
<br />
Ο Μίκυ πρόσεξε πως το παλτό του είχε ακόμα το δείγμα από το σωλήνα και από τον τοίχο. Τα σήκωσε, όμως πρόσεξε πως τα είχε βάλει μαζί και έτσι μέσα στο σακουλάκι δημιουργήθηκε καπνός. Το μύρισε και κατάλαβε πως ήταν υπνωτικό.<br />
<br />
Άνοιξε το παράθυρο και πέταξε ανοιχτό το σακουλάκι. Λιποθύμησαν όλοι, μαζί κι ο ίδιος, αλλά ευτυχώς βγήκε καπνός και ήρθε η πυροσβεστική και με τη σειρά της η αστυνομία .<br />
<br />
Ο Μίκυ μόλις ξύπνησε είδε τους φίλους και τους συγγενεί . Το μόνο που ρώτησε ήταν αν πιάστηκε το Μαύρο Φάντασμα. Ο γιατρός του έγνεψε ναι όμως του είπε "Είσαι σε χάλια κατάσταση, γι αυτό θα μείνεις εδώ για δύο μήνες." <br />
<br />
Μετά από δύο μήνες φτιάχτηκε το αστυνομικό τμήμα και έμαθε πως δεν τραυματίστηκε κανείς από την βόμβα. Επίσης έμαθε πως δεν έγινε κανένα άλλο έγκλημα μετά από αυτό.<br />
<br />
Ο Μίκυ τώρα μπορούσε να ζήσει με την οικογένειά του ευτυχισμένος μέχρι να γίνει άλλο έγκλημα. <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA5nfmznfb1ppFDp3h-iac-TckmpOIV4RNNMQhOl1Wc4GZp562gZJtOqWognpJx5MtVzU2xdf19PfKDVGCR1bzro7eM_zoL0TNyVE31eW1GTO5gLEEMESzcrYN36gUMCc3LNBoSArLZBsN/s1600/Mickey+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA5nfmznfb1ppFDp3h-iac-TckmpOIV4RNNMQhOl1Wc4GZp562gZJtOqWognpJx5MtVzU2xdf19PfKDVGCR1bzro7eM_zoL0TNyVE31eW1GTO5gLEEMESzcrYN36gUMCc3LNBoSArLZBsN/s320/Mickey+2.jpg" width="251" /></a></div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-18429336632701014232011-11-20T05:49:00.000-08:002011-11-20T05:55:06.960-08:00Οι μαθητές του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ξάνθης ιστορούν.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgleY0C4HJawBSt_ZKRlvPxntBmJlVZDlsC2EHYh6xBN6ujZLvIyxotlA6y4kXFpo-tjthmoZl9J9CvMZNCA9SkBGhxGVeqpSWL-dDwfZeBegrX1S4xmafabsy8ZcgHuuQGpY52rIGGFM1H/s1600/grafi.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgleY0C4HJawBSt_ZKRlvPxntBmJlVZDlsC2EHYh6xBN6ujZLvIyxotlA6y4kXFpo-tjthmoZl9J9CvMZNCA9SkBGhxGVeqpSWL-dDwfZeBegrX1S4xmafabsy8ZcgHuuQGpY52rIGGFM1H/s1600/grafi.jpg" /></a></div>Πρόλογος<br />
<br />
Της κ. Χρυσάνθης Μπάμπη <br />
Εκπαιδευτικού<br />
<br />
Στα πλαίσια του προγράμματος καλλιέργειας της φιλαναγνωσίας τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τη συγγραφέα κ. Σβορώνου που παρουσίασε με το δικό της παιγνιώδη τρόπο ένα από τα βιβλία της (΄το<em> Ένα τόσο δα μικρό λεκεδάκι</em>, Μεταίχμιο).<br />
Ευαισθητοποίησε τα παιδιά, τους έδωσε κίνητρο και τους παρότρυνε να γράψουν άφοβα τα δικά τους παραμύθια. Με κέφι, μεράκι και όρεξη, δούλεψαν σε ομάδες τις δικές τους ιστορίες, τα δικά τους παραμύθια. Έγιναν μικροί συγγραφείς και τα έγραψαν, έγιναν παραμυθάδες και τα αφηγήθηκαν , έγιναν εικονογράφοι και τα ζωγράφισαν. Εμπνεύστηκαν από την παρουσίαση της κ. Σβορώνου και τα δραματοποίησαν με χορό και τραγούδι. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. <br />
<br />
Ευχαριστούμε την κ. Σβορώνου για την ευκαιρία που έδωσε στα παιδιά να παρουσιάσουν την δουλειά τους. Ευχαριστώ επίσης και τους γονείς των μαθητών που τους συμπαραστέκονται και τους ενθαρρύνουν σε τέτοιους είδους δράσεις.<br />
<br />
Η δασκάλα της τάξης <br />
<br />
Χρυσάνθη Mπάμπη<br />
ΤΑΞΗ ΣΤ2΄<br />
<br />
3ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΞΑΝΘΗΣ<br />
<br />
<br />
Ακολουθούν τα παραμύθια που έγραψαν οι μαθητές.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-197409812085611882011-11-20T05:35:00.000-08:002011-11-25T10:40:59.805-08:00Tο μαγικό μαργαριτάρι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMZ3Ez-tpLN8CQuST0k58w__URLjYTq1zWzdF6RlQXH1cC4ykLqGK_1S1YoxD6Zk3cgSo6_JLizFgcJF1dxTWzBnbtdprrFOCSENWH0dZoT91KsDo5z3icaQOwcj2beb-2DeGN4Xp32rBx/s1600/Margaritari.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMZ3Ez-tpLN8CQuST0k58w__URLjYTq1zWzdF6RlQXH1cC4ykLqGK_1S1YoxD6Zk3cgSo6_JLizFgcJF1dxTWzBnbtdprrFOCSENWH0dZoT91KsDo5z3icaQOwcj2beb-2DeGN4Xp32rBx/s320/Margaritari.jpg" width="222" /></a></div>Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη, Στ' Δημοτικού, 3ο Δ.Σ. Ξάνθης <br />
(εκπαιδευτικός: Χρυσάνθη Μπάμπη)<br />
Με εικονογράφηση του Ραφαήλ Δασκαλόπουλου <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br />
Μια φορά κι ένα καιρό ένας μάγος που λεγόταν <strong>Λάρι Παπάκης</strong> ζούσε στην Κραπίλια και συγκεκριμένα στο Ντε Ριο Τζανέιρο. Ήτανε από τους πιο σπουδαίους μάγους στο πλανήτη Πη. Μια μέρα καθώς απολάμβανε τη δόξα του, ήρθε στον Πη ο Πάγκος. Ο Πάγκος ζούσε στον πλανήτη Τρόνο και ήταν πολύ δυνατός και κακός. Ο Λάρι προσπάθησε να διώξει το Πάγκο αλλά δεν τα κατάφερε.Αυτό που έφερε το Πάγκο στον Πη ήταν το μαγικό μαργαριτάρι που άμα το έβρισκε θα γινόταν ανίκητος. Ο Πάγκος άρχισε να ψάχνει. <br />
<br />
Πρώτα πήγε στη Κόσχα. - Ξέρεις που είναι το μαργαριτάρι; ρώτησε ο Πάγκος σε ένα περαστικό. - Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι, του απάντησε ο περαστικός. <br />
- Εσείς ξέρετε που είναι το μαργαριτάρι; ρώτησε μια γριούλα καθώς την είδε. <br />
- Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι, του απάντησε η γριούλα. Τότε ο Πάγκος νευρίασε και τους έκανε όλους βάτραχους. Μετά από λίγο πέρασε από εκεί ο Λάρι και κατάλαβε κατευθείαν ότι είχε περάσει ο Πάγκος από εκεί. Έτσι ρώτησε κάποιους κατοίκους που δεν είχαν γίνει βάτραχοι. Αλλά συνέβηκε το ίδιο με τον Πάγκο. <br />
<a name='more'></a><br />
Ο Πάγκος μετά την Κόσχα πήγε Καδρίτη . Εκεί μόλις έφτασε ο στρατός της Καδρίτης, πήγε να συλλάβει τον Πάγκο γιατί δεν ήταν από εκεί. Ο στρατηγός του στρατού λεγόταν Ζαπολέων Πονοπάρτη και ήταν ο αδερφός του Πάγκου. Όμως ήταν μαλωμένοι από μικροί. Έτσι ο Πάγκος έκανε μια κίνηση με το χέρι του και εξαφανίστηκαν όλοι. Όταν μπήκε στην πόλη δεν είδε κανέναν. Μάλλον εξαφανίστηκαν και οι άλλοι από τα μάγια. Ο Πάγκος ένιωθε ότι το μαργαριτάρι ήταν κοντά. Όμως εκείνη τη στιγμή ήρθε ο Λάρι. Ο Λάρι άρπαξε το μαγικό ραβδί από τη τσέπη του και έβγαλε μια αστραπή και τότε ο Πάγκος εκτοξεύτηκε μακριά. Ο Πάγκος τότε εξαφανίστηκε. Ο Πάγκος δεν εξαφανίστηκε τελικά όπως πίστευαν οι άλλοι, αλλά έκανε ένα ξόρκι που τον πήγε στο Ζαν Σραντζίσκο.<br />
Εκεί τον ενημέρωσε ένας κάτοικος ότι υπήρχε ένας χάρτης στη σπηλιά του Άβερεστ. Μόλις έφτασε στο κατάλευκο ΄Αβερεστ , χιόνιζε πολύ. Το χιόνι έπεφτε πάνω του και κρύωνε. Καθώς περπατούσε και έψαχνε να βρει ένα τρόπο για να ζεσταθεί είδε μια σπηλιά. Προσπάθησε να μπει αλλά δεν μπόρεσε γιατί φυλαζόταν από πολλούς καλούς μάγους. Ο Πάγκος τότε έστειλε μήνυμα με το ραβδί του στον Τρόνο για ενισχύσεις. Τότε ήρθαν όλοι οι κακοί μάγοι στον πλανήτη Πη για να βοηθήσουν τον Πάγκο να βρει το μαγικό μαργαριτάρι. Τότε οι κακοί και οι καλοί πολέμησαν μεταξύ τους. Ενώ πολεμούσαν ο Πάγκος πήρε τον χάρτη. Κατευθείαν πήγε στην Κέα Υόρκη όπου εκεί ήταν το μαργαριτάρι. Ήταν στο άγαλμα της Παλιάς Ελευθερίας. Μόλις πήγε εκεί συνάντησε έναν πελώριο στρατό από μάγους. Τους νίκησε με τα μάγια του και πήρε το μαργαριτάρι. - Χαχαχα σας νίκησα! Τότε μια αστραπή βγήκε από το ραβδί του Πάγκου. Έσπασε τη μαγική ασπίδα και όλοι οι μάγοι του Τρόνου επιτέθηκαν στην Κέα Υόρκη.<br />
<br />
Μετά εξαπλώθηκαν σε όλον τον πλανήτη Πη. Οι πυραμίδες της Αφρικής άρχισαν να καταστρέφονται. Ο Πύργος της Κίζας έπεσε και άλλα αξιοθέατα καταστράφηκαν από τους κακούς μάγους. Αργότερα έφτιαξε ένα εργαστήριο στο Κισάγο όπου φυλασσόταν από τους καλύτερους μάγους του Τρόνου και όλο του στρατό του Πη. Ο στρατός του Πη είχε αναγκαστεί να τον υπακούσουν, γιατί άμα δεν το έκαναν θα τους μεταμόρφωνε σε γάτες. Ο Λάρι είχε βρει ένα καταφύγιο στο Πέξας και τον φυλούσαν όσοι μάγοι απέμειναν από τη μάχη στο ΄Αβερεστ και όλοι οι καουμπόυδες. Στο Κουένος Άιρες είχε μείνει ο κολλητός του Λάριο, ο Ζούλιος Βερν. Ο Ζούλιος ήταν καλός συγγραφέας. Είχε γράψει μια ιστορία για τον Λάρι. Ο Λάρι πήρε τηλέφωνο τον Ζούλιο για να έρθει στο Κέξας. Καθώς ο Ζούλιο πήγαινε στο Κέξας έκανε μια στάση στο Καν Εντόνιο. Εκεί ήρθε ο Πάγκος και πολέμησε τον Ζούλιο. Ο Ζούλιο ήταν αδύναμος και ο Πάγκος τον απήγαγε. Ο Πάγκος απείλησε τον Λάρι ότι άμα δεν ερχόταν στην Κοκολουλού σε έναν μήνα θα σκότωνε τον Ζούλιο. Ο Λάρι συγκέντρωσε κάποιο στρατό, καουμπόυδες, ινδιάνους, αφρικάνους και εσκιμώους. Έτσι έφτιαξε και ένα μικρό στρατόπεδο στο Κορτ Αλίζαμπεθ. Το στρατόπεδο του είχε πολλά όπλα και ραβδιά. Ήταν καλά οχυρωμένο με τούβλα, ξύλα, άχυρα και τσιμέντο. <strong>Είχε security</strong> και καουμπόυδες για να φυλάνε την είσοδο. Στις μυστικές πύλες ήταν οι ινδιάνοι, στην περιφέρεια ήταν οι Εσκιμώοι και τον Λάρι τον φύλαγαν οι μάγοι, οι αφρικάνοι και οι άνθρωποι των σπηλαίων και της ζούγκλας. Είχαν μείνει μόνο δυο ημέρες για τη μοιραία συνάντηση του Λάρι και του Πάγκου. <br />
<br />
Ο Λάρι προετοιμαζόταν για τη μάχη, αλλά ενώ προσπαθούσε να πετύχει με το ραβδί του κάτι στόχους, ήρθε ο στρατός του Πάγκου. Οι ινδιάνοι άρπαζαν τα τόξα και τα εκτόξευαν στο στρατό του Πάγκου. Οι αφρικάνοι πήραν τα δόρια τους πολέμησαν γενναία, όπως τους άντρες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Οι καουμπόυδες, οι security και λίγος στρατός συνόδεψαν τον Λάρι με ασφάλεια στην Εθήνα. Πέρασαν μέσα από τη Καχάρα διψώντας και μόλις έφτασαν σε μια πόλη άδειασαν τρία ποτήρια νερό. Όταν έφτασαν στην Εθήνα μάζεψαν κάποιους γενναίους κατοίκους και έφτιαξαν καράβια. Έκοψαν κάποιους κορμούς δέντρων και τα χρησιμοποίησαν για να φτιάξουν τα καράβια. Επίσης χρησιμοποίησαν ελληνικές σημαίες για πανιά και για τιμόνι ένα στρόγγυλο φωτιστικό. Ξεκίνησαν το ταξίδι τους ευχάριστα και χωρίς αναταραχές. Καθώς έφταναν στην Κραπιλία, ο Λάρι σκέφτηκε για να μην χάσουν χρόνο περνώντας κάτω από την Κραπιλία. Έτσι χώρισε το Πεξικό και την Κραπιλία στα δύο. Νομίζεται ότι οι Κραπιλιανοί έφτιαξαν τη διώρυγα της Κραπιλίας; Όχι, αλλά ο Λάρι είναι αυτός που άρπαξε το ραβδί του και εκτόξευσε μια αστραπή που χώρισε την Κραπιλία και το Πεξικό στα δύο. Έτσι πέρασαν από εκεί και σε μία μέρα έφτασαν στην Κονολουλού. Ο Λάρι είδε τον Πάγκο σε ένα βουνό. -Μόλις πήγε εκεί του είπε: που είναι ο Ζούλιος; - Εκεί ακριβώς, του απάντησε ο Πάγκος. - Άφησε τον ελεύθερο τώρα! του είπε φωναχτά.<br />
<br />
Τότε ο Πάγκος και ο Λάρι άρπαξαν το ραβδί τους και άρχισαν να μονομαχούν. Όμως ο Λάρι απέφυγε μια αστραπή του Πάγκου και τον χτύπησε με τη δικιά του. Ο Πάγκος πέθανε. Ο Λάρι βγήκε νικητές και ελευθέρωσε τον Ζούλιο και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.<br />
<br />
Συγγραφέας : Δημήτρης Τριανταφυλλίδης<br />
Εικονογράφος : Ραφαήλ Δασκαλόπουλος<br />
Εκδόσεις : Παρακείμενος<br />
<br />
</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-8502862924240190612011-11-17T15:11:00.000-08:002011-11-18T23:30:52.555-08:00Σχολεία, δηλώστε συμμετοχή άμεσα! Γράψτε για την...ΑΔΙΚΙΑ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdg8MvsOtTMxIDA7JPnajekmX1coUgdtUl7gYHV-IJLpHLWwuywd3pTPGNQMHZe2rplt_n-GA-D4LhSuS8mDsSRDBJcZREZy2-dTMIResgBptDzW8EUNTA7L3rEdGv7X8tvvRwHDcMtUpy/s1600/justice.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" hda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdg8MvsOtTMxIDA7JPnajekmX1coUgdtUl7gYHV-IJLpHLWwuywd3pTPGNQMHZe2rplt_n-GA-D4LhSuS8mDsSRDBJcZREZy2-dTMIResgBptDzW8EUNTA7L3rEdGv7X8tvvRwHDcMtUpy/s1600/justice.jpg" /></a></div>Κάθε χρόνο η παιδική εφημερίδα της «Καθημερινής», «Οι Ερευνητές πάνε παντού», με αφορμή την ημέρα του παιδιού (11 Δεκεμβρίου), προτείνει ένα θέμα στους αναγνώστες της και τους ζητά να εκφράσουν γραπτά τη σκέψη τους. Τα κείμενα δημοσιεύονται στην εφημερίδα, ενώ αναφέρονται ονομαστικά τα σχολεία που συμμετέχουν. <br />
Φέτος το θέμα που προτείνουμε είναι: <br />
<br />
Aδικία! <br />
<br />
Ποιος φωνάζει «αδικία»; Όλοι μας, όταν πιστεύουμε ότι μας αδικούν. <br />
<br />
Aδικία είναι όταν τα «φυλάμε» συνέχεια εμείς στα παιχνίδια. Όταν μας προσφέρουν το μικρότερο γλυκό. <br />
<br />
Όταν πρέπει να διαβάσουμε ενώ έχουμε όρεξη για βόλτα. Όταν ξυπνάμε από τ' άγρια χαράματα για το σχολείο. <br />
<br />
Άδικο είναι όταν πληρώνουμε εμείς τη νύφη ενώ δε φταίμε. Όταν παίρνουμε μικρότερο βαθμό ενώ αξίζουμε μεγαλύτερο. <br />
<br />
Όταν κάνουμε αγγαρείες που θα 'πρεπε να μοιραζόμαστε με άλλους. <br />
<br />
Άδικο είναι όταν επιθυμούμε κάτι πολύ και δεν μπορούμε να το αποκτήσουμε. Όταν δε μας αφήνουν να εκφραστούμε ελεύθερα. <br />
<br />
Όταν μας στερούν τη χαρά και τα όνειρά μας. <br />
<br />
Kι αν αυτό που είναι δίκαιο για τον έναν είναι άδικο για τον άλλο - και το αντίστροφο; Kι αν θεωρούμε άδικο αυτό που απλώς δε μας αρέσει; Συμβαίνει καμιά φορά. Όπως συμβαίνει πολλές φορές να μας αδικούν πραγματικά! <br />
Άραγε... πού κρύβεται η δικαιοσύνη; Πότε μπορούμε να φωνάξουμε «Aδικία» και να 'χουμε το δίκιο με το μέρος μας; <br />
<br />
Eσύ πότε λες... «Aδικία»; <br />
Θα χαρούμε πολύ να λάβουμε και τη δική σας συμμετοχή! <br />
<br />
Μπορεί να συμμετέχει ακόμα και ένα τμήμα του σχολείου σας.<br />
<br />
Παρακαλώ απαντήστε μας άμεσα, έως τη <strong>Δευτέρα 21 Nοεμβρίου,</strong> αν σας ενδιαφέρει να συμμετέχει το σχολείο σας.<br />
<br />
e-mail: junior@kathimerini.gr<br />
<br />
τηλ.: 210-4808703 και 210-4808731<br />
<br />
<br />
Σας ευχαριστούμε πολύ για την συνεργασία <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>YΓ.1: Στόχος είναι να αποτυπωθεί ο αυθορμητισμός της σκέψης των παιδιών, γι' αυτό προτείνουμε η διαδικασία συγγραφής να γίνει εντός της σχολικής κοινότητας και να μην ανατεθεί ως εργασία στο σπίτι. <br />
<br />
YΓ.2: H αποστολή των κειμένων μπορεί να γίνει ηλεκτρονικά (email) ή με εταιρεία ταχυμεταφοράς, με χρέωση δική μας, έως την Παρασκευή 25 Nοεμβρίου.</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-58984567855012831042011-11-10T16:06:00.000-08:002011-11-10T16:08:35.364-08:00O κύριος Οξυγόνος σας προσκαλεί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3w2iOnFJ4wk1kp3aOuqVgax5iFauvI_nzmc8aCmZwX8AgzIcaaBx5UidFJPDKyoghQtIm_mm4bH1ZLseYwsp7QwM1XC0_3Oipsw8XmD00UzUjNi40TtnPKPfivbCcPsD9c4lrXIuN5OYs/s1600/Kyrios+Oxygonos+Afisa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" nda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3w2iOnFJ4wk1kp3aOuqVgax5iFauvI_nzmc8aCmZwX8AgzIcaaBx5UidFJPDKyoghQtIm_mm4bH1ZLseYwsp7QwM1XC0_3Oipsw8XmD00UzUjNi40TtnPKPfivbCcPsD9c4lrXIuN5OYs/s320/Kyrios+Oxygonos+Afisa.jpg" width="228" /></a></div>Την <strong>Κυριακή 13 Νοεμβρίου</strong> από τις <strong>11π.</strong>μ. και <strong>για δύο Κυριακές ακόμα</strong>, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και η Ένωση Ελλήνων Χημικών διοργανώνουν στο πλαίσιο του Διεθνούς Έτους Χημείας μια σειρά από διαδραστικά, <strong>θεατρικά δρώμενα και πειράματα για παιδιά κάθε ηλικίας. </strong><br />
<br />
Το πρόγραμμα αυτής της Κυριακής περιλαμβάνει την παρουσίαση του παραμυθιού «Ο κύριος Οξυγόνο» της <strong>Δρ χημικού</strong> <strong>Μαρίας Αναστασιάδου</strong> σε δραματοποίηση της ομάδας του Famelab, θεατρικό παιχνίδι από την ομάδα Magenta αλλά και διαδραστικό παιχνίδι από ερευνητές του ιδρύματος. <br />
<br />
Για δηλώσεις συμμετοχής τηλεφωνήστε μας στο <br />
<br />
210 7273501 εσ. 516 ή γράψτε μας στα gramma@eie.gr & <a href="mailto:mkont@eie.gr">mkont@eie.gr</a> <br />
Είσοδος ελεύθερη <br />
<br />
<br />
Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (ΕΙΕ), Αμφιθέατρο «Λεωνίδας Ζέρβας»<br />
<br />
Λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου 48, Αθήνα (στάση μετρό Ευαγγελισμός)<br />
<br />
<a href="http://www.eie.gr/epistimiskoinonia/openscience-gr-general.html">http://www.eie.gr/epistimiskoinonia/openscience-gr-general.html</a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div></div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-25042088574852165582011-11-09T02:02:00.001-08:002011-11-09T02:02:56.665-08:00Ο ξιφομάχος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYhNrPSMHx52q7Fg2hU6FKPtVpW04Y0Tu6KQGNsR_eRRZES4httyPqYrM4FFQquEsIFURd81MTHCeeyxiKQ3e6tPTnB-YjJ4ePGnloH3mALXApoXxY-NOXJCnDJSZpzguIJ8sSSXuhHNcl/s1600/KosKeimeno1+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYhNrPSMHx52q7Fg2hU6FKPtVpW04Y0Tu6KQGNsR_eRRZES4httyPqYrM4FFQquEsIFURd81MTHCeeyxiKQ3e6tPTnB-YjJ4ePGnloH3mALXApoXxY-NOXJCnDJSZpzguIJ8sSSXuhHNcl/s640/KosKeimeno1+001.jpg" width="464" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Παρουσιάστε τον εαυτό σας"<br />
Τα μέλη της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης γράφουν</td></tr>
</tbody></table></div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-39298764696203225542011-11-09T01:56:00.000-08:002011-11-09T01:56:12.335-08:00Πιο πολύ συγγραφέας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSBEG3v1VLQYb7Vcuo1J6VqcUDSREbBBpkQrJ4aw6nnp9fFMsfD31QdoxPwQp7Dj4PHHP-FxwbP_Ak4BQ-zDbkWzQA5cbtqQPs6NZ9YPSixbzVn2movYzWhpUxJQBjz98dU2vhyjPQnh3j/s1600/KosPolykentroEirini+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSBEG3v1VLQYb7Vcuo1J6VqcUDSREbBBpkQrJ4aw6nnp9fFMsfD31QdoxPwQp7Dj4PHHP-FxwbP_Ak4BQ-zDbkWzQA5cbtqQPs6NZ9YPSixbzVn2movYzWhpUxJQBjz98dU2vhyjPQnh3j/s640/KosPolykentroEirini+001.jpg" width="464" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Παρουσιάστε τον εαυτό σας"<br />
Τα μέλη της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης της Κω γράφουν</td></tr>
</tbody></table></div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-42729900448061422542011-11-09T01:52:00.000-08:002011-11-09T01:52:37.690-08:00Ο πεισματάρης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQupFswApGjy6JuQY_edr1E4fZCYC7bq0-7_cY53Qt4QXKaJiepgEGmhXVaoaGW4E8RsTKbIrszoVdrvGiTXCm65ssCYY5NEzEB6nS7yaW1cQ_DR1RrRM-lprPEBRBqkQ6ERXQofSUq7f_/s1600/KosPolykentroPeismataris+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQupFswApGjy6JuQY_edr1E4fZCYC7bq0-7_cY53Qt4QXKaJiepgEGmhXVaoaGW4E8RsTKbIrszoVdrvGiTXCm65ssCYY5NEzEB6nS7yaW1cQ_DR1RrRM-lprPEBRBqkQ6ERXQofSUq7f_/s640/KosPolykentroPeismataris+001.jpg" width="464" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Παρουσιάστε τον εαυτό σας"<br />
Τα μέλη της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης της Κω γράφουν</td></tr>
</tbody></table></div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-20201243621762838232011-11-09T01:45:00.000-08:002011-11-09T01:45:11.202-08:00Η ζωή μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc3k4dIR7Pc88GdyOJpnKVyk-XHg6ie6LBPBcNoy5aC0IdJ3e1rr6r2QsKo8digjP9yV1JMyjFhyd4ywTOETBVI5Sd9_W8EcNlFkrcMj54aBMHuwKqk7CjmMqDam7pYhtE0HPSGUsNKNeh/s1600/KosPolykentroElianna+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc3k4dIR7Pc88GdyOJpnKVyk-XHg6ie6LBPBcNoy5aC0IdJ3e1rr6r2QsKo8digjP9yV1JMyjFhyd4ywTOETBVI5Sd9_W8EcNlFkrcMj54aBMHuwKqk7CjmMqDam7pYhtE0HPSGUsNKNeh/s640/KosPolykentroElianna+001.jpg" width="464" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Παρουσιάστε τον εαυτό σας"<br />
Τα μέλη της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης γράφουν.</td></tr>
</tbody></table></div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-44799376130455659842011-11-09T01:42:00.000-08:002011-11-09T01:42:11.180-08:00Δεν τα παρατάω<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRbaBxN_yvuOBOEkt4X4ytG6rzbngHLru157n3ahGoNmpUlZQ6r_NQjaPMloFWSn6xH7pOrSiRrHfa7IgqjM0JOutxHo0lp1BN-Kny82X0lJHX2h6YEmmiaKnkm6Uls6yEYLoJf4aWCY6i/s1600/KosPolykentroEvagelia+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRbaBxN_yvuOBOEkt4X4ytG6rzbngHLru157n3ahGoNmpUlZQ6r_NQjaPMloFWSn6xH7pOrSiRrHfa7IgqjM0JOutxHo0lp1BN-Kny82X0lJHX2h6YEmmiaKnkm6Uls6yEYLoJf4aWCY6i/s640/KosPolykentroEvagelia+001.jpg" width="464" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Παρουσιάστε τον εαυτό σας"</td></tr>
</tbody></table></div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-79770170321670087952011-11-09T01:39:00.000-08:002011-11-09T01:39:38.990-08:00Με λένε Θοδωρή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwilYUgvcL66AcKfB-rt6UvdSXFuj7HunybCgg6y7n2M5QCvgdHk-QA8VkGlvmioQLMevElWQI2MOWmgVMuvbX_y7jY1OPL_EfOK-CjtIcFnT3m4XSZ_fx-Obvwyeq46HzHopHW4f8TD1N/s1600/KosPolykentroKeimeno2+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwilYUgvcL66AcKfB-rt6UvdSXFuj7HunybCgg6y7n2M5QCvgdHk-QA8VkGlvmioQLMevElWQI2MOWmgVMuvbX_y7jY1OPL_EfOK-CjtIcFnT3m4XSZ_fx-Obvwyeq46HzHopHW4f8TD1N/s640/KosPolykentroKeimeno2+001.jpg" width="464" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Παρουσιάστε τον εαυτό σας."<br />
Άσκηση με τα μέλη της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης στην Κω</td></tr>
</tbody></table> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div> </div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-37717640858355405942011-11-08T01:59:00.000-08:002011-11-09T02:00:46.417-08:00Είναι φιλικό προς το περιβάλλον<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfIHpO89KL4Wq1thtRr5i4OVXeACrOd-q_D63rifzKzqmc3RxUxbptmdGgzq-29whKWvRRFBSftai154dnQjt_RO7PJntE4yaxDTOc95yFAKQ6pwL098UBXOgli9UwBWLV2qrI9zyRd4IJ/s1600/KosPolykentroKeimenoKonstantina+001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfIHpO89KL4Wq1thtRr5i4OVXeACrOd-q_D63rifzKzqmc3RxUxbptmdGgzq-29whKWvRRFBSftai154dnQjt_RO7PJntE4yaxDTOc95yFAKQ6pwL098UBXOgli9UwBWLV2qrI9zyRd4IJ/s640/KosPolykentroKeimenoKonstantina+001.jpg" width="465" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Παρουσιάστε τον εαυτό σας"<br />
Τα μέλη της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης της Κω γράφουν</td></tr>
</tbody></table> </div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-29489904877356960222011-11-06T13:03:00.000-08:002011-11-06T13:03:18.595-08:00Είπαν για την εκπαίδευση.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><strong>"Αν μπορείς να κρατήσεις το ενδιαφέρον των παιδιών, μπορείς και να τα εκπαιδεύσεις."</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL_FnxTT_XY_rB7HbIECjvXzbS4yhTGk4ojI2OWwzLEUjkQvR-iLmGoQbOE2FLvubONTYRWQjecrmCl96nqnxX91CXJgT2gxZPy-LBBIGt3oEYT5RZzw8aApRGShbizAOId7HZCkmBeY98/s1600/Micropolis+025.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL_FnxTT_XY_rB7HbIECjvXzbS4yhTGk4ojI2OWwzLEUjkQvR-iLmGoQbOE2FLvubONTYRWQjecrmCl96nqnxX91CXJgT2gxZPy-LBBIGt3oEYT5RZzw8aApRGShbizAOId7HZCkmBeY98/s320/Micropolis+025.JPG" width="320" /></a></div>Μ. Γκλάντγουελ, συγγραφέας των κειμένων της παιδικής τηλεοπτικής σειράς "Sesame street" που προβάλλεται στις ΗΠΑ με θέμα τη φτώχεια και τον υποσιτισμό των παιδιών στα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα της Αμερικής.</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-9482524136218875672011-11-01T11:44:00.000-07:002011-11-01T11:46:13.283-07:00H Kρουαζιέρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="background-color: #eeeeee;"></span><span style="color: #f3f3f3;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0AGlu3UhohzsEs-2bdTQ4lK9bFtAfRl83Uj3gi5CC5AeJzxTP5ywfsoPG1L-fQrQHH1igOv0U0Ox_ICe1r9fgP4HHZJ2gC3VbbxV853QxtD0zPN1piM2wkrCLgxFjmyYYddtiu2WX60vl/s1600/internet_island.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218px" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0AGlu3UhohzsEs-2bdTQ4lK9bFtAfRl83Uj3gi5CC5AeJzxTP5ywfsoPG1L-fQrQHH1igOv0U0Ox_ICe1r9fgP4HHZJ2gC3VbbxV853QxtD0zPN1piM2wkrCLgxFjmyYYddtiu2WX60vl/s320/internet_island.jpg" width="320px" /></a></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="color: #7030a0; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18pt; line-height: 115%;">Ένα πρωινό παρακολουθούσα τηλεόραση με τους γονείς μου. Μόλις αλλάξαμε κανάλι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είδαμε μια κλήρωση για μια κρουαζιέρα για δέκα τυχερούς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τις οικογένειές τους. Αμέσως τηλεφωνήσαμε στην εκπομπή.</span></div><br />
<br />
<span style="color: #31849b; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: EN-US;">Την Παρασκευή ανακοινώθηκαν οι νικητές . Ανάμεσα στα ονόματα των νικητών ήταν και το δικό μας . Η κρουαζιέρα θα γινόταν την επόμενη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εβδομάδα. Ετοιμαστήκαμε , και σκεφτόμασταν πως θα περάσουμε πολύ ωραία!</span><br />
<br />
<span style="color: #1d1b11; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: EN-US;">Πήρα τηλέφωνο γρήγορα τους 5 καλύτερούς μου φίλους για να τους ενημερώσω για την κρουαζιέρα και δεν πίστευα αυτό που άκουγα, όλοι θα είμαστε μαζί στην κρουαζιέρα. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου ή μήπως όχι; </span><br />
<span style="color: #1d1b11; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: EN-US;"><a name='more'></a>Δεν ξέρω γιατί το σκέφτηκα αυτό μάλλον γιατί είχαν ακουστεί πάρα πολλά για τις κρουαζιέρες. Εγώ όμως εμπιστευόμουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όλη την εταιρία και φυσικά δεν είχα καμία αμφιβολία για τον καιρό. <br />
<br />
<br />
<span style="color: #b2a1c7; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: EN-US;">Περίμενα πως και πως αυτήν την ημέρα και επιτέλους ήρθε . Ήταν η μέρα της κρουαζιέρας. Δίπλα από εμάς ήταν όλοι μου οι φίλοι και οι οικογένειές τους, εγώ σιγά - σιγά άφησα την οικογένειά μου , αφού πρώτα την ειδοποίησα και πήγα να παίξω με τους φίλους μου που τόσο μου έλειψαν</span>!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: #e36c0a; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: EN-US;">Περνάγαμε πολλή ωραία στην πελώρια πισίνα που είχε το κρουαζιερόπλοιο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ώσπου εγώ και ο Βασίλης παρατηρούμε ένα μικρό αλλά φορτωμένο μαύρο συννεφάκι , αλλά δεν του δώσαμε και πολλή σημασία . Έλα όμως που ακόμη και ένα μικρό συννεφάκι ήταν η αιτία που ναυαγήσαμε κάπου σε ένα εξωτικό νησί, πως έγινε όλο αυτό. Όταν γυρίσαμε πλάτη σε αυτό το μικρό φορτωμένο μαύρο συννεφάκι δεν είδαμε πως ακολουθούσαν κι άλλα πιο μεγάλα φορτωμένα σύννεφα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και με αυτόν τον τρόπο έγινε μια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τεράστια καταιγίδα , με αποτέλεσμα ο καπετάνιος να πανικοβληθεί και να μην ξέρει τι να κάνει. Κάπως έτσι το κρουαζιερόπλοιο έγινε Τιτανικός και εμείς οι πρωταγωνιστές</span>. <br />
<br />
<br />
<span style="color: #943634; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: EN-US;">Σε αυτό το νησί που φτάσαμε κολυμπώντας ήταν τόσο εξωτικό αλλά δεν ήταν όπως τις ταινίες είχε κάτι ξεχωριστό που σου έλεγε να ταξιδεύεις μαζί του. Μάλιστα έχω και μια φωτογραφία από το νησί. Ορίστε </span><br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: #943634; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: EN-US;"><em>ΤΟ ΝΗΣΙ ΙΝΤΕΡΝΕΤ (βλ. εικόνα παραπάνω)</em></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #943634; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: EN-US;">Ξέρω ότι η αγωνία σας τρώει αλλά υπομονή το τέλος είναι κοντά . Της ιστορίας ! </span><br />
<br />
<br />
Πριν βουλιάξει ήμασταν στην πισίνα του κρουαζιερόπλοιου μαζί με τις τσάντες μας , τα κινητά μας , υπολογιστές γιατί η κρουαζιέρα περιείχε δωρεάν WI-FI έτσι όλοι είχαν από έναν υπολογιστή και ένα κινητό τηλέφωνο. Όλα αυτά κατάφεραν να σωθούν κατά την διάρκεια που κολυμπούσαμε. Θα μου πείτε πως σώθηκαν. Σώθηκαν γιατί εγώ έχω πάντα μια αδιάβροχη τσάντα για τα ηλεκτρονικά είδη, έτσι σώθηκαν και ευτυχώς που όλα ήταν φορτισμένα. Έτσι θα μπορούσαμε να στείλουμε ένα e-mail ή ένα sms. Αλλά το ξέχασα αφού δεν είχαμε internet πως θα στείλουμε e-mail sms ή κάτι άλλο για να έρθουν να μας σώσουν . Τι θα κάνουμε ;<br />
<br />
Αυτό είναι, σκέφτηκα . Αφού το νησί ονομαζόταν Internet τότε σίγουρα θα είχε ένα WI-FI. Η Μαρία πίστεψε ότι αποκλείεται να σωθούμε και συνέχισε να παίζει στον υπολογιστή όπως άλλωστε έκανε και η Μάνια με την Χαρά τελικά ένα πράγμα κατάλαβα . Το μόνο άτομα που μπορούσα να μιλήσω ήταν ο Βασίλης ήμουν σίγουρη αυτός θα με άκουγε . Αχ όχι δεν το πίστευα και αυτός έπαιζε με το κινητό του. Τι να κάνω έπρεπε να μιλήσω με τον Μάριο. Έτσι πήγα κοντά του να του μιλήσω ,και τον είδα πεσμένο κάτω στο χώμα να το φιλάει τι να κάνω έπρεπε να τον ξυπνήσω . Μόλις τον ξύπνησα τον άκουσα να λέει <br />
<br />
-Τι έγινε ρε παιδία τέλειωσε το καρναβάλι του Ρίο? Έφυγαν οι Βραζιλιάνες? <br />
<br />
Πήγα πίσω στα παιδία και απογοητευμένη έκατσα μαζί τους να παίξω λίγο κι εγώ . Είπα να δω εάν έπιανε έστω και μια γραμμή internet. Ξαφνικά μπήκα στο internet . Πρώτη μου σκέψη ήταν να μπω στα παιχνίδια για να παίξω, κι όμως δεν θα θυσίαζα την ζωή των φίλων μου και την δικιά μου για να παίξω . Έτσι μπήκα αμέσως στο g-mail μου και έστειλα e-mail να μας σώσουν κι έτσι έγινε . Μετά από 2 ώρες έφτασαν μερικά πολυτελή σκάφη να μας πάρουν από το νησί . Τελικά ένα είναι το δίδαγμα . Η ζωή είναι ένα παιχνίδι και εμείς οι παίχτες. Γι’ αυτό προσκαλούμε μόνο όποιους θέλουμε και ξέρουμε . Α, και μην ξεχνάτε δεν ζούμε για τον ψηφιακό κόσμο ζούμε για τον δικό μας αυτόν που θέλουμε !!!<br />
<br />
<br />
Κλεονίκη Κιοσσέ <br />
Εμμανουέλα Παπαεμμανουήλ<br />
Μάριος Χαρόγλου <br />
Βασίλης Παπαδόπουλος <br />
Μαρία Μακρή <br />
Χαρά Βερβελίδου<br />
<br />
3ο Δημοτικό Σχολείο Ξάνθης ΣΤ’1<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div></span></div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5048777389869001250.post-14485283264372171122011-10-31T09:22:00.000-07:002011-11-02T23:50:59.220-07:00Ο Nτετέκτιβ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEUz5-P-SbBCodHFTgK5Ag_Kp9Lcz2_DPE1xoL0zKr3AVcXewNsp_Zx0SL21OxwQTI8_3-mJEuHANPmDfxKI1T4iUT2k_L3Jadi0VsLxGnES3TY_p9HhFQk230HQZy3eJdtWHnyFWicqAS/s1600/detective-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEUz5-P-SbBCodHFTgK5Ag_Kp9Lcz2_DPE1xoL0zKr3AVcXewNsp_Zx0SL21OxwQTI8_3-mJEuHANPmDfxKI1T4iUT2k_L3Jadi0VsLxGnES3TY_p9HhFQk230HQZy3eJdtWHnyFWicqAS/s320/detective-3.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-family: "Comic Sans MS"; mso-bidi-font-family: "Levenim MT";">Μια φορά κι έναν καιρό ο ντετέκτιβ Γιάννης και οι φίλοι του ο Λεωνίδας και ο Σπύρος πήγαν μια βόλτα . Ο Γιάννης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κέρασε το Σπύρο και το Λεωνίδα μια πορτοκαλάδα και τότε τους έβαλε ένα χημικό στη πορτοκαλάδα. Ξαφνικά οι δύο ήρωες μας δεν αισθανόταν καλά και μεταμορφώθηκαν σε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ντετέκτιβ.</span><span style="font-family: "Comic Sans MS"; mso-bidi-font-family: "Levenim MT";"> </span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; mso-bidi-font-family: "Levenim MT";">Τότε εμφανίστηκε ο κακός Μάγος . Οι τρεις ήρωες μας έτρεξαν να φύγουν γιατί είχαν τρομάξει . Βρέθηκαν σε έναν βάλτο σκοτεινό και τρομαχτικό μόνοι τους .Ο Μάγος από πίσω τους τους κυνηγούσε. Αμέσως τότε ο Σπύρος αισθάνθηκε ένα βάρος στη πλάτη του .Ηταν μια δερμάτινη τσάντα η οποία περιείχε διάφορους εξοπλισμούς ενός ντετέκτιβ.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; mso-bidi-font-family: "Levenim MT";">Η τσάντα περίεχε έναν φακό, 3 μεγενθυτικούς φακούς, 1 σκοινί και ένα ραντάρ για να βλέπουν τους υπόλοιπους ντετέκτιβ και ένα χαρτάκι που έγραφε: να παγιδευτεί ο κακός μάγος. </span></div><br />
<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Αμέσως ο Σπύρος έβγαλε το σκοινί και έδεσε το κακό μάγο στο δέντρο. Ο Μάγος ούρλιαξε να τον αφήσουν γιατί θα θυμώσει μαζί τους όμως αυτοί δεν άκουγαν λέξη. Ο Λεωνίδας πρότεινε να φύγουν γρήγορα και να τον παρατησουν. Πράγματι οι ήρωες μας πήγαν στο πιο κοντινό χωριό των ντετέκτιβ. Βρήκαν τον αρχηγό των ντετέκτιβ και του ζητήσανε βοήθεια. Ο αρχηγός είπε ότι δεν μπορούσαν να βοηθήσουν, γιατί είχε καταστρέψει ο κακός Μάγος όλα τα αρχηγεία. Μόνο το καταφύγιο τους δεν βρήκε ακόμη. <br />
<br />
Ο κακός Μάγος με μαγικό τροπο κατάφερε να λυθεί από το δέντρο που τον είχαν δέσει. Εκεί κοντά είδε ένα λύκο και το έκανε πιστό του δούλο. Τα παιδιά δεν ήξεραν τι να κάνουν και ο Αρχηγός είπε ότι κακός Μάγος κατέλαβε το πιο βασικό αρχηγείο τους . <br />
<br />
Ο Σπύρος πήρε την τσάντα πήρε τα παιδιά και πήγανε στο κακό Μάγο. Οι ήρωες μας βρήκαν τον κακό Μάγο. Ο Γιάννης δεν πήγε μέσα γιατί φοβόταν. Μονό ο Σπύρος και ο Λεωνίδας πήγαν μέσα στο πύργο. Όταν ανέβαιναν τις σκάλες φοβόταν και βρήκαν μια μικρή και στενή πόρτα, είχε πολύ σκοτάδι έτσι έβγαλαν τον φακό και τον άνοιξαν. <br />
<br />
Μπροστά τους είδαν τον κακό Μάγο με τον δούλο του,. Τότε τα παιδιά πήραν το υπόλοιπο σχοινί τους και κάνοντάς το λάσο προσπάθησαν να τους αιχμαλωτίσουν όμως ο Μάγος έβγαλε το ραβδί του και πήρε το σχοινί τους και τους έδεσε. Ο κακός Μάγος τους φυλάκισε και τους πήρε τη τσάντα και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Έτσι οι ήρωες μας τρόμαξαν παρά πολύ. <br />
<br />
Ο Γιάννης είδε ότι τους φυλάκισε ο κακός Μάγος. Ο Γιάννης φώναξε τους άλλους ντετέκτιβ έτσι όλοι ήρθαν έξω από το βασίλειο του Μάγου.Ο Μάγος εκείνη την στίγμη προσπαθούσε να πάρει το χωριό. Ολοι οι ντετέκτιβ ήθελαν να μπουν αλλα ο κακός Μάγος είχε βάλει μέγαλο στρατό. Ο Γιάννης βρήκε το σκοινι το πέταξε στο παράθυρο και μπήκε μέσα. Ελευθέρωσε το Σπύρο και τον Λεωνίδα. Πρασπα θούσαν να περάσουν απο το στρατό αλλα δεν μπορούσαν. Τοτε με μαγικο τρόπο εξαφανιστήκαν και πήγαν στο αρχηγείο του καλού Μάγου. Τους ειπε οτι θα τους βοηθήσει να νικησουν το κακο Μαγο που ηταν ο εχθρός του.<br />
Ετσι ο καλος Μάγος και οι ήρωες μας πήγαν να παγιδεύσουν τον κακό Μαγο. <br />
<br />
Οι ντετέκτιβ πολεμούσαν με τους στρατιώτες του κάκου Μάγου. Ο κακός Μάγος καθόταν στον πύργο του και έβλεπε τη μάχη. Οι ήρωες μας και ο καλός Μάγος ανέβηκαν στο πύργο του κακού Μάγου. Ο καλος Μαγος εκανε έκανε ένα ξόρκι στους ήρωες μας πως για μια μερα θα ειναι μαγοι .Τότε εβγαλαν τα ραβδια τους και εκαναν ενα ξορκι στο κακο Μάγο έτσι τον φυλάκισαν. <br />
<br />
Ξαφνικά. ακούστηκε η φωνή της μαμάς τους και ξύπνησαν ο Σπύρος, ο Λεωνιδας και ο Γιαννης. Οταν συναντίθικαν στο σχολειό είπαν τι ονειρευτήκαν όμως και οι τρεις ονειρευτήκαν το ίδιο.<br />
<br />
Κανεις δεν ήξερε αν ήταν αλήθεια ή όχι<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Ομαδα μαθητων του ΣΤ1 3Δημ.Ξανθης<br />
Λεωνίδας<br />
Γιάννης <br />
Σπύρος</div>Para-Mythouhttp://www.blogger.com/profile/18157923954742456639noreply@blogger.com7