Το σκοτεινό σαλόνι φωτίζεται μόνο από τις πυρκαγιές που αναμεταδίδει η τηλεόραση.
"Πύρηνα λαίλαπα", "εθνική καταστροφή", "οργανωμένο σχέδιο", "ασύμμετρη απειλή": λέξεις και φράσεις σκόρπιες κι ακατανόητες με τη φωνή του εκφωνητή. Μισοτελειωμένα σχόλια και επιφωνήματα του μπαμπά και της μαμάς: "τσ τσ τσ", "δεν πάει άλλο", "τι έπαθαν οι άνθρωποι".
Ο Φάνης βαριέται. Πηγαίνει στο δωμάτιό του κι ανοίγει τον Χρυσό Φοίνικα. Στα αγγλικά. Δεν είχε την υπομονή να περιμένει την ελληνική έκδοση. Καταβροχθίζει λαίμαργα τις σελίδες. Κάποιος δυναμώνει την τηλεόραση. Αγανακτεί. Κλείνει τ' αυτιά του.
Ο Χάρυ του δίνει την ευκαιρία να συμμετέχει νοητά σε ανδραγαθήματα εναντίον του Κακού. Ενός Κακού που έχει πρόσωπο και ταυτότητα. Εκεί έξω, στό σαλόνι, είναι ένα Κακό ακατανόητο, εκφρασμένο με στερεότυπα που δε σημαίνουν τίποτα για κείνον. Ούτε μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό.
Αδιάφορο το δελτίο ειδήσεων, εκτός από τις ερεθιστικές εικόνες της καταστροφής. Όταν έβλεπε τα νεκρά ελάφια στην Πάρνηθα, ναι λυπήθηκε. Τώρα με τις γριες και τους γέρους να ολοφύρονται, όχι, του έρχεται να γελάσει.
Γονείς, εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί και παραμυθάδες, παιδοψυχολογόι, αφηγητές και κάθε μορφής εμψυχωτές εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων αναρωτιούνται πως να μιλήσουν στα παιδιά γι όλ'αυτά. Χωρίς να δημιουργήσουν ενοχές αλλά ανοίγοντας ένα παράθυρο επικοινωνίας μεταξύ του δωματίου του Φάνη και του έξω κόσμου. Να αυξήσουν τις δόσεις πραγματικότητας που μπορούν να αντέξουν τα παιδιά. Χωρίς όμως να "απομαγέψουν" πλήρως τον κόσμο. Γιατί η αντίδραση θα είναι "πίσω στον Χάρυ". Η διαθεσιμότητα των παιδιών είναι εκεί. Σε αυτήν ανταποκρίθηκε η Ρόουλιγκ συνδυάζοντας τη μαγεία, τον μύθο, την περιπέτεια και την ανάγκη για κατορθώματα. Και άρθρωσε έναν λόγο που κάτι λέει για τον κόσμο.
Εμείς ποιες ιστορίες θα βρούμε να πούμε για να στρέψουμε το βλέμα στα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα με έναν τρόπο που να κάνει νόημα στα παιδιά;
Para-Mythou
6 σχόλια:
Poso omorfa ta les Para-Mythou kai poso oikeia i pragmatikotita pou perigrafeis! To onoma sou tairiazei ganti - paradosiaka to paramythi plekei to fantastiko me tin alitheia. Kali syneheia, anamenoume!
Kali arxi Para-mythou sta didiktiaka sou makrovoutia.
To keimeno sou me evale se skepsi, oxi giati anisixo pos na milisoume sta paidia alla giati den mou aresei o tropos pou milane se mena. Oi tileoraseis, oi efimerides kai o kosmos sta tilefona...
Kai tora, gia proti fora, sta 30 mou leo pos 'nai, tha allaza efxaristos patrida'.
Ax na vriskame mia pou na mporousame na tin oneirevomaste kalliteri kai na simvalloume se afto kai na kseroume oti kai ta paidia mas tha simvalloun....
ax!
Perimenoume sinexeia Para-mythou!
Kai tora epistrofi apo ta paramithia kai o kathenas ston rolo tou.
tzi, tzi, tzi...
Kalispera! Ki ego me tin seira mou tha ithela na sou euxitho KALI EPITIXIA sti nea sou auti prospathia! Eime sigouros oti tha ta katafereis kai vevaia olo kai kapion tropo tha anakalipsis gia na plisiasis oso pio anodina ginete tin triferi kardia ton paidion ta opoia antikrizoun tis pio sklires eikones stin pragmatikotita kai oxi stis tainies... Auto akrivos pisteuo oti eine kai to pio diskolo kommati me tous anthropous pou asxolountai me ta paidia: to pos tha parousiasoun ola osa diadramatizontai stin kathimerinotita me tin aisthisi tou paramithiou... Nai, alla se ola ta paramythia (kai auto to ksereis kalitera apo mena) iparxei aisio telos (happy end, an thes sta agglika!). Mipos tha eprepe lipon na perimenoume mexri na doume ti tha gini mexri telous?
Παραμυθού, το άρθρο σου με έβαλε σε σκέψεις. Πώς μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά όταν πολλές φορές και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε αυτό που συμβαίνει μέσα μας; Όταν ξέρουμε πως αυτά που γίνονται γύρω μας είναι αληθινά, αλλά μας μοιάζουν ψεύτικα και δεν μας αγγίζουν όσο θα «έπρεπε»; Το παρακάτω κείμενο το έγραψα λίγες μέρες μετά την επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές. Ίσως να μην έχει θέση εδώ, αλλά είπα να το στείλω με τις ευχές μου για καλό ξεκίνημα…
«Κόψε!»
«Είσαι σίγουρη; Καλάααα!»
Δυο αδέλφια παίζουν χαρτιά. Γελάνε δυνατά. Κάνουν χειρονομίες.
Ένας πατέρας κάνει βόλτες με το μωρό του αγκαλιά. Το χαϊδεύει στην πλάτη μπας και σταματήσει να κλαίει.
«Που’σαι, Ηρώδη», αστειεύεται ένας νεαρός.
Η κοπέλα του ανοίγει με θόρυβο το φερμουάρ του σακ βουαγιάζ. Βγαίνει έξω να κάνει τσιγάρο, θα έρθει κι εκείνος; Σε λίγο, μόλις το έσβησε.
Ένας κύριος κλείνει τα αυτιά του και σκύβει πάνω από το μπεστ σέλερ του καλοκαιριού. Κοιτάζει τη ράχη. Έχει τσακίσει. Το γυρίζει από την άλλη. Καμιά πενηνταριά σελίδες ακόμα και το τελειώνει.
Ένα παιδί κάνει εμετό. Οι γονείς σκουπίζουν βιαστικά τη μοκέτα, η μυρωδιά απλώνεται έτσι κι αλλιώς.
Η ουρά για τον καφέ, τα κρουασάν, τα πατατάκια και τα σάντουιτς μεγαλώνει. Ο τελευταίος χτυπάει το πόδι του.
«Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος να μας εξυπηρετήσει;» μονολογεί αρκετά δυνατά ώστε να ακουστεί το παράπονό του.
Μια σιωπηλή παρέα, αγόρια και κορίτσια, φτιάχνουν σκουμπιντού. Κίτρινα, πράσινα, κόκκινα σκοινιά γίνονται μπαστούνια, ζώα, φιγούρες.
Το πλοίο κουνάει, έχει πολλά μποφόρ. Έρχεται η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα - κόβουμε ταχύτητα για τη δική σας ασφάλεια, θα καθυστερήσουμε να φτάσουμε στο λιμάνι.
Η τηλεόραση παίζει. Υπάρχουν πολλές οθόνες και είναι όλες καρφωμένες ψηλά, στην οροφή. Ακόμα και στις τουαλέτες έχουν βάλει ηχεία που μεταδίδουν το πρόγραμμα.
Ρίχνεις μια ζαλισμένη ματιά ολόγυρα. Κάποιοι παρακολουθούν τις ειδήσεις με γουρλωμένα μάτια. Οι κραυγές, το κλάμα και η οργή των ανθρώπων που δείχνει η τηλεόραση ανακατεύονται με τις μηχανές του καραβιού, με τα σκυθρωπά πρόσωπα, με τα χέρια που γίνονται άσπρα καθώς σφίγγουν τα χερούλια του καθίσματος, με τα βλέμματα που στρέφονται προς τη θάλασσα, με τα στεγνά στόματα, με τα "γιατί", τις βρισιές και τις κατηγόριες που εκτοξεύονται ανελέητα.
Σε τι διαφέρει αυτό το ταξίδι από όσα έχεις κάνει ως τώρα;
Τη στιγμή που γυρίζεις από τις διακοπές σου, καίγεται η Ηλεία. Άνθρωποι, ζώα, δάση, περιουσίες. Όσο τα κύματα αφρίζουν γύρω σου, κάποιοι πολεμούν τον αέρα και τη φωτιά. Άλλους τους προλαβαίνουν οι φλόγες, άλλους ο γκρεμός, μερικοί απλώς κερδίζουν χρόνο.
Δυο δεκαεξάχρονα κορίτσια καταλήγουν ότι δεν πρόκειται να ξαναπάρουν τον «Αίολο».
«Σιγά το πλοίο! Άσε που είναι πανάκριβο».
«Απάτη»…
Σκόρπιες φωνές μπλέκονται στην κουβέντα τους.
«Θα πάτε κλάμπινγκ τώρα, μαμά;
«Για πες τους τίποτα. Νομίζουν ότι είναι πιο ξενύχτηδες από μας».
«Μωρέ, δεν ξέρουν τι τους γίνεται».
«Αυτοί, δεν έχουν πάρει είδηση τι συμβαίνει; Δεν τους αγγίζει; Τι νομίζουν πως είναι όλα αυτά, ταινία; Πώς μπορούν;»
… Όπως μπορείς κι εσύ να προσπερνάς, μεσάνυχτα Κυριακής έναν άνθρωπο που έχει πλαγιάσει στο δρόμο, με το πρόσωπο να κοιτάζει στο πεζοδρόμιο. Κοιμάται ή είναι νεκρός; Δεν ξέρεις και δε θα κάτσεις να μάθεις. Ταράζεσαι όταν τον βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου. Ξεπερνάς το αρχικό σοκ σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πατάς γκάζι και φεύγεις. Αφήνεις την άσχημη «εικόνα» κληρονομιά στο ζευγαράκι που στέκεται αμήχανα πάνω από τον άντρα με τα σκονισμένα σκούρα ρούχα και τα γκρίζα, κοντοκουρεμένα μαλλιά. Σε κοιτάζουν καθώς ξεμακραίνεις. Σε είδαν που είδες, σε είδαν που πέρασες και δε σταμάτησες. Μήπως εσύ, λοιπόν, είσαι καλύτερη από εκείνους που την ώρα της φωτιάς συνέχισαν ανεπηρέαστοι τη ζωή τους;
Para-Mythou, kali arhi, an kai arga. Se eho valei sta favorites kai perimeno me agonia tin epomeni dimosiefsi sou. San poly den argise idi?
Δείτε την πρόσκληση για ιστορίες του ελάχιστου.
Δημοσίευση σχολίου